Mam, ik ben geen juf meer
| ontslaan (ww): | afdanken, afmonsteren, afzetten, bedanken, de laan uitsturen, de zak geven, eruit gooien, ontzetten, wegsturen, wegzenden |
Al die betekenissen van het woord “ontslag” (overgenomen uit het woordenboek) hebben allemaal een enorme negatieve lading. En zo voelt het ook. Behalve eentje: “bedanken”. Die hoort naar mijn mening ook niet in thuis in het rijtje. Er zullen mensen zijn die daar wel iets bij kunnen bedenken. Ik niet. Het is alleen maar zuur. Voordat ik ziek werd, werkte ik zestien jaren lang als leerkracht voor de schoolvereniging. Eerst 9 jaren in Creil in de kleutergroepen en daarna 7 jaren op de Lichtboei in de groepen 4 en 5.
Ik heb al de tijd in het ziekenhuis en daarna het voornemen gehad om terug te komen, dat was mijn doel. Toen ik hoorde dat ik ontslag zou krijgen viel ik in een zwart gat. Mijn leven werd stilgelegd. Nooit gedacht dat het zo zou gaan in mijn leven. Hierdoor is de leukemie niet een fase maar een ommekeer geworden. Voor mijn gevoel raak ik de grip kwijt op mijn leven. Alsof ik er zelf geen controle meer over heb. Dat had ik ook op het moment dat ik hoorde dat ik leukemie had, maar nu ik daarom ontslagen word, voelt het alsof ik afgeschreven, onbruikbaar en nutteloos ben voor de buitenwereld.
Natuurlijk redeneer ik vanuit mijn gevoel en niet vanuit de zakelijke kant. Ik ben te duur voor de maatschappij. Zakelijk gezien staat mijn werkgever in zijn recht en mag hij mij nu ontslaan.
Ik zei tegen mijn moeder, die Alzheimer heeft: “Mam, ik ben geen juf meer.”
Ze zei: “Hoe kan dat nou? Daar hebben we jou toch voor laten leren?”
Dat is zo. Mijn ouders hebben krom gelegen om mij en mijn broer te laten leren.
Ze hadden het niet ruim. Het was een tijd van “de eindjes aan elkaar knopen” en “het geld groeit ons niet op de rug” en “als het schip met geld komt dan…”. Dat ze de kinderen, ondanks dat, tóch lieten leren, daar waren ze trots op. Wij mochten en zouden meer krijgen dan dat zij hadden gehad in hun leven.
Nu voel ik mij schuldig.
“Sorry mam, maar ik ben ziek geworden. Ze willen me niet meer terug. Ik ben een te hoog risico. Ze zijn bang dat ik weer ziek wordt, denk ik en het is te duur én ze moeten bezuinigen. Eigenlijk weet ik het niet precies maar het is zo.”
“Ach, wat? Ben je ziek?”
“Het gaat gelukkig weer beter met me, mam.”
“Oh, fijn en hoe is het met je werk op school?“
“Wel goed…. .” (zucht)
About Post Author
Lieve Carolien,
Ook voor ons blijf jij altijd juf Carolien. Je hebt voor ons en voor Thomas in het bijzonder veel betekend. Zoals je weet gaat het supergoed met Thomas en dat is iets waar ook jij zeker flink aan hebt bijgedragen. En zoals Thomas zijn er ongetwijfeld nog velen. Je ouders hebben er dus heel goed aangedaan om jou juf te laten worden. Je hebt een speciaal plekje in ons hart. Hartelijke groet ook namens de mannen,
Natascha de Jong
Lieve Carolien,
Je hebt het pakkend geschreven wat je voelt en ervaart… Geen juf meer zijn; juf zijn, iets wat je op het lijf geschreven was. Bij ons thuis in de gesprekken blijf je gewoon “juf Carolien”. En dat wordt altijd met liefde uitgesproken. Je gave als juf hebben veel betekend voor Esther Carlijn, en doen dat nu, en ik verwacht in de toekomst ook, nog steeds. In onze harten blijf je dan ook altijd juf. Ik hoop dat je deze vervelende en pijnlijke situatie een plekje kunt geven. En misschien wel kunt ombuigen naar een andere roeping. Dat kost tijd, maar ik weet zeker dat je dat ook gaat lukken!! Sterkte meid met deze situatie, in gedachten zijn we bij je.
Hoi Carolien
Wat begrijp ik goed hoe je je voelt. Je hebt het goed verwoord.
Sterkte.
Groetjes Anneke
Hi Carolien,
Alles wat je niet zelf beslist, wordt je aangedaan. En vooral als dat je niet past, dan komt dat hard aan. Geen juf meer, maar gelukkig nog wel steeds CAROLIEN en wij gaan er vanuit dat wij nog heel lang van jou en je andere mooie gaven mogen en kunnen genieten. Mooie foto’s, lieve woorden en je gezelligheid op verjaardagen bij je buurtjes.
Liefs en een dikke kus
Ha Carolien,
heftig om te lezen. En heel erg jammer voor je. Je bent een echte juf. Hoe ik dat weet. Jaren geleden waren wij op Opwekking. Jij hielp daar mee bij het kinderprogramma. Je ontfermde je gelijk over onze kinderen. Die vonden je geweldig. Zo lief!
Wens jou samen met Eelco ook hierbij heel veel sterkte . Probeer dit samen een plekje te geven en weet dat God met jullie meegaat en jullie omringt met Zijn liefde en zegen.
liefs Johanna