Een parel in Gods hand

Je bent een bovengemiddeld gewaardeerd mens. Ja, jij. Geloof je dat als ik het tegen je zeg? Of geloof je het pas wanneer iemand anders het – zonder dat ‘ie het van mij heeft gehoord, ook tegen je zegt? Een parel. En je leeft op een bijzondere plaats: beschermd – niet beperkt, zoals je misschien wel denkt, nee, juist veilig en met talloze mogelijkheden. Een parel in Gods hand.

Carolien nam afscheid van de Lichtboei. Dat was jaren haar plaats, waar ze zich met hart en ziel inzette om vooral kinderen te vertellen hoe geliefd ze zijn door onze God. Alle klassen vormden op het plein een grote kring om haar heen, dat zijn ze zo gewend. In korte tijd hadden ze samen liederen leren zingen. De meest opvallende, die verschillende keren werd gezongen was: “Weet je, dat je een parel bent? Een parel in Gods hand.”. Bij verschillende versies wezen ze met z’n allen naar Carolien, die in hun midden op een podium was geplaatst.

Carolien stond te genieten. Om dat te horen uit zoveel kindermonden – haar voornemen om niet te emotioneel te worden had ze nu hard nodig. Maar Carolien besefte als één van de eersten hoezeer uit deze kindermonden de boodschap van God voor iedereen klonk. De dag ervoor had ze een voortdurend onbehaaglijk gevoel. Ze wilde iets aan de kinderen meegeven en eigenlijk wist ze allang wat dat zou worden. Een parel, in een klein zakje, met de tekst erbij:

Een parel…
Een symbool van spanning
een geheelde wond…
een kostbaar, klein juweel
dat ontstond door irritatie…
Als er geen verwonding was geweest,
had er geen parel kunnen groeien.

En dit is Caroliens toelichting daarbij:
“Het begin van een parel is vaak een zandkorreltje dat per ongeluk in een oesterschelp terecht komt. Dat geeft irritatie. Het weekdier legt een dun laagje parelmoer om het zandkorreltje om het glad te maken. Dit gebeurt een paar keer per dag. Jaar na jaar groeit de parelmoerlaag verder, totdat na ongeveer twaalf jaar de parelmoerlaag zover gegroeid is dat er een parel is ontstaan zoals wij die kennen. De parel onstond door pijn. Zonder die pijn, moeite en irritatie kon er niet iets moois groeien. Ten slotte kan de parel eruit. De parel is klaar.”

Zo is de boodschap van twee kanten ontstaan: De directeur vertelde over de parel en Carolien gaf en vertelde over het ontstaan van parels. Zonder overleg vooraf. Opdat je begrijpt dat het echt waar is. Alsof ze geen dag was weggeweest, heeft ze de kinderen van de Lichtboei dit voor het laatst meegegeven: “Je mag álles vergeten wat je van me geleerd hebt, als je maar één ding onthoudt – dat God van je houdt. Want je bent een parel in Zijn hand, van waarde, meer dan je jezelf kunt voorstellen”. De parel die de parels onderwijst.

Het lang verwachte afscheid van de Lichtboei, dat een aanloop had van inmiddels 3 jaar nadat Carolien in september 2010 in de ziektewet kwam, vond plaats op woensdag 25 september. Voor het laatst tussen de kinderen, even in school en ’s middags met collega’s een high tea. Afronden is goed en de manier waarop woensdag kon worden beleefd was dat ook.

Veel liever was ze lekker bij school gebleven. Weer voor de klas om de kinderen te vertellen over die parel en Gods hand, waar je zomaar in kunt gaan liggen – niets houdt je dáárin tegen. Tegenhouden, dat doen dingen die niet van God zijn, zoals ziekte, besluiteloosheid, durf … het doet Carolien pijn om dat wat ze zo graag deed los te laten. Het zal ook later geen vanzelfsprekendheid zijn om te accepteren dat haar leven door het krijgen van leukemie ingrijpend veranderd is.

Nu zit ze te zoeken wat de invulling voor dat nieuwe leven moet zijn. Iets dat haar aanspreekt, waar haar hart ligt. Van collega’s kreeg ze een lijstje met competenties (zie de afbeelding met de woorden). Die zullen haar helpen. Maar meer nog is er die hand! Wat de kinderen tegen juf Carolien benadrukten en wat zij voor hen in petto had, geldt elke dag: je bent een parel in Gods hand. Laat je door Hem dragen en ga maar gerust je weg aan die Hand.

De school heeft rond het afscheid van Carolien ook een actie gehouden; daarover meer in een volgend bericht.

Tijdens het afronden van de dit stukje en het klaarmaken voor de website staat Carolien ineens verdrietig achter me. Ze vertelt dat ze zojuist bericht heeft gekregen dat er opnieuw een kamergenoot is overleden. Iemand waar ze het goed mee kon vinden, iemand die haar dierbaar was geworden in de periode waarin ze samen in Gronigen op E2 lagen. Hij was een bijzonder aardige kerel.
We geven elkaar een knuffel en denken aan Siety die nu alleen verder moet. Wij hopen dat zij ook haar plekje in Gods hand heeft.