Dus het gaat echt door?

Het gaat diep: je staat in het huis van je moeder, waarvan je weet dat het voor het laatst is, dat ze daar vertrekt. Alleen: zij beseft het maar ten dele. Genoeg besef om er verdrietig over te zijn, genoeg ook om – zo denken wij – zich te realiseren dat het beter is om te verhuizen naar “kleinschalig wonen”. Maar het ging zo snel. Inderdaad, vorige week vrijdag hoorden we dat mamma een plekje had gekregen; zes dagen later is ze daar ingetrokken. Haar bed is verhuisd, samen met een minimaal aantal aan spulletjes. Een slaapkamer is nog haar eigen – eentje waar zomaar mensen naar binnen kunnen stappen.

Je zou denken, dat mensen die lijden aan Alzheimer, de meest verdrietige schepsels van de wereld zijn. Maar ik weet het nog niet. Wat weten wij van hoe iemand zich van binnen voelt? Van Caroliens moeder weten we dat ze zich ontzettend eenzaam voelde, ook al was er – bij wijze van spreken – zojuist bezoek vertrokken. Nu kan ze zich waardevol maken in een groep, met daarin een oudere nicht en de oud-buurvrouw.

Je zou denken, dat mensen die lijden aan Alzheimer, min of meer hun bestaansrecht hebben verloren. Zo wordt er immers vaak over gesproken in de media, gekoppeld aan de vraag om gewenste euthanasie. Ik weet het niet: ik zie een verdrietig mens, om het moeten loslaten van wat haar thuis was. Een mens met gevoel. Een moeder. Met waarde. Die er zeker nog mag zijn.

En daarom is het inderdaad verdrietig. Wat gun je het haar niet om zo klein te moeten gaan leven. Wat zou je haar graag oppakken, in de auto zetten en zeggen: “kom maar bij ons wonen, mam”. Je verdient het, want kijk eens wat jij voor ons gedaan hebt.

Maar vandaag is de dag van het vage besef dat het het beste is om dingen te doen waar je verdrietig van wordt. “Dus het gaat echt door?”, vraagt ze, wanneer we voor het laatst bij haar thuis zijn. “Ja, mam, het gaat echt door.” De redenen waarom het beter is, worden nog eens op een rij gezet. “Je voelt je hier zo eenzaam en wij kunnen niet beter voor je zorgen dan de mensen daar. En je kent er mensen, kunt iets voor de groep doen”. “Ja, ’t is beter zo”, bevestigt ze.

Van Alzheimer word je een ander mens. En tegelijk blijf je dezelfde. Ik vraag me serieus af, wie de betere is. Mocht het mij ‘overkomen’, geef me dan geen spuitje. Maar respecteer me om mijn leven, naar de goede dingen die je van me kent en omdat ik ben. Zo eren we ook mamma, ze is het meer dan waard.