Carolien = Willemien = jarig!

Carolien was jarig! Een bijzonder jaar, dat we natuurlijk ook een beetje anders-dan-anders wilden vieren. Want nog niet eens zo heel lang geleden durfden we aan dit soort momenten niet te denken. Dat het dan toch gevierd kan worden, betekent veel voor ons allemaal: Carolien, de familie, vrienden, mensen van de kerk … en mijzelf natuurlijk!

De verjaardagsweek is trouwens een dubbele voor Carolien, die je ook Willemien mag noemen. Want op 20 april vierde ze als voorproef haar T-Day stamceltransplantatiedag – de dag waarop ze dankzij de inzet van haar donor Willem een nieuwe kans kreeg op een lichaam zonder leukemie. Willemien werd vier jaar.

Afgelopen zaterdag hebben we de beide feestelijkheden gevierd. Zelf heb ik er veel van geleerd: als je deze leeftijd bereikt, wil je verrast worden. Mensen die deze leeftijd ook hebben, of inmiddels passeerden, check maar even of het klopt. Je wilt niet weten wat er gevierd gaat worden. Aan de andere kant wil je wel degelijk weten of er iets gevierd gaat worden. En je bent razend benieuwd of je partner in staat zal blijken dat, wat je niet wilt weten, zodanig te regelen, dat je het achteraf nog lang wilt onthouden.

Ik deed een poging de zaken voor Carolien verborgen te houden. Dat ging eigenlijk best goed – tenzij de groeiende onrust bij Carolien gespeeld zou blijken (uiteindelijk doet zij graag aan toneelspel). Toch kwam er een moment waarop ik het haar moest vertellen: anders zou juist de feestdag een “derde dag” worden. Carolien heeft vanwege de pijnbestrijding om de 3 dagen een dag waarop ze zich helemaal moet ontzien. Zoiets gaat natuurlijk niet samen met een verjaardagsfeest, dus ongeveer een week van tevoren heb ik haar verteld waarom ze haar medicatie moest gaan bijstellen. Die mededeling bleek echter al een deel van het cadeau: voorpret en zich kunnen bezighouden met voorbereidingen lijken aan haar net zo goed besteed als een feest zelf.

Toch hebben we het niet té druk voor haar gemaakt. In twee groepen zijn mensen gekomen – daarmee ‘missen’ we er ook nog een boel. Dat is dus niet omdat we jou er niet bij willen hebben, integendeel. Op deze manier was het voor Carolien te behappen. Na het feest begon haar eigenlijke verjaardag, die we in alle rust hebben doorgebracht. Dat was ook goed en belangrijk.

We hebben de mensen die kwamen gevraagd, als ze iets aan Carolien wilden geven, dat te doen in de vorm van een gift aan Compassion. Via deze organisatie steunen wij Alfredo in Bolivia. Alles bij elkaar hebben we 400 euro kunnen overmaken om hem en het gezin waarin hij opgroeit te kunnen steunen. Allen, hartelijk bedankt daarvoor!

Ja, als we aan het bedanken slaan, dan maak ik graag een rijtje:

• iedereen die heeft aangeboden te helpen;
• zij die er waren op het feest en ook toen hielpen tijdens en na afloop;
• degenen die een kaart stuurden of kwamen brengen, wat waren dat er veel!
• zij die gewoon even een hand grepen in het voorbijgaan, die in de kerk er blijk van gaven haar niet te vergeten en
• hoewel Hij ook op de eerste plaats mag staan, noem ik Hem aan het eind, omdat wat Hij geeft vooral moet naklinken: God onze Vader.

Ik weet niet precies hoe het werkt, dat Carolien deze verjaardag mocht vieren. Er zijn er die zo’n feest niet konden beleven, omdat zij de behandeling niet overleefden. Anderen, ook uit de kring van wie we enorm veel houden, moesten afscheid nemen rond deze leeftijd. Feestdagen als die van Carolien zullen altijd met hen verweven zijn. Maar we durven het feesten wel aan: juist dankzij God hebben we uitzicht op hereniging en het losbarsten van het feest van herkenning. Het leven zoals dat bedoeld is, niet voor maar één dag waarna je uit moet rusten, maar … voor eeuwig.

Op verdrietige en vrolijke dagen denken we aan die werkelijkheid – en daarom sluiten we af met de dank aan onze God.