Leukemie: voor, tijdens en na de behandelingen

Patiënt, naasten en de stamceldonor aan het woord
Emenemmetjes
26 juli 2012

WIA en UWV tegen wil en dank

EmenemmetjesU dient dit stukje in 10 minuten te lezen. Wanneer u langer dan 10 minuten verbruikt, kunnen wij u een boete opleggen; u krijgt dan de laatste woorden niet meer te zien. Als u het sneller kan, bent u verplicht dit binnen 24 uur te melden, anders kunnen wij u een boete opleggen. U bent verplicht gemotiveerd tot het einde toe te lezen, doet u dat niet dan […]

Zit je lekker? Kom je goedbedoeld op deze site, krijg je allerlei verdachtmakingen om je oren. Waar slaat dit op?

Had het UWV het voorrecht gekregen om een berichtje op onze site te plaatsen, dan was het vast en zeker ook zo begonnen. We kregen een uitnodiging, omdat Carolien nu bijna 2 jaar als ziek te boek staat, eens te komen praten. “Komt u gezellig bij ons in Almere. Als u dit te vroeg, te laat of niet doet, kunnen wij u een boete opleggen. Neemt u vooral een bewijs mee dat u echt bent, maar dan wel eentje die u nog bij uw gemeente moet bestellen en waarvan de levertijd langer is dan wij u gunnen om bij ons op bezoek te komen. Bestaat u niet echt, dan kunnen wij u een boete opleggen”. Je denkt dat ik een grapje maak, maar de strekking van Caroliens uitnodiging zit hier zeker in vervat.

Het UWV bedenkt niet zomaar dat Carolien eens langs moet komen. Aan de basis van deze uitnodiging staat een door haar werkgever in gang gezette procedure om haar te ontslaan. Dat hoort bij twee jaar ziek zijn. Het UWV heeft dan als taak om vast te stellen of in dit geval de schoolvereniging voldoende heeft gedaan om reïntegratie mogelijk te maken en of er wellicht een kans bestaat dat Carolien binnen een half jaar toch nog haar functie kan gaan bekleden. En als dat wellicht niet mogelijk is, beoordeelt het UWV of er mogelijk andere werkzaamheden door haar kunnen worden verricht. Dit alles staat uiteraard in het teken van een eventueel te verstrekken uitkering, de WIA, mocht het zo uitpakken dat Carolien de klas moet vergeten en de school het ontslag effectueert.

Tot zover de techniek. Dat staat, zal ik eerlijk zeggen, best ver bij ons vandaan. In ieder geval bij Carolien, die met haar beleving nog lang niet zover is dat ze dit als een gegeven accepteert. Ik ga een poging wagen haar overwegingen in woorden uit te drukken. Je zal begrijpen dat het niet eenvoudig is, want wat ze voelt is erg complex.

Jaren geleden waren Caroliens ouders apetrots op haar: een echte juf. Carolien vond het zelf ook heerlijk om dat te zijn en ik durf te stellen dat veel kinderen het ook zo voelen. Wie Carolien als juf heeft gehad, heeft tenminste één plezierig jaar op school beleefd. Ze heeft zich meer dan maximaal ingezet, zelfs toen het haar bijna te moeilijk werd gemaakt. Juf zijn zit in haar hart, de kinderen zitten daar ook en nooit gaf ze voor hen op …

… tot ze gedwongen werd. In de zomer van 2010 begon het met vage klachten, waarvoor eerst verkeerde oorzaken aangewezen werden. Eind 2010 bleek het allemaal om leukemie te gaan. We hadden van dichtbij meegemaakt hoe definitief kanker met je leven afrekent, zou dat ook het lot van Carolien zijn? Ze heeft de strijd opgepakt – gelovend en biddend, rustend in Gods hand en uitkijkend naar een overwinning die haar gegeven werd. Het heeft haar vele zware inspanningen gekost. Haar doel: weer terugkomen, kinderen om haar heen – die voor een belangrijk deel haar levensvreugde bepalen en een doel in het leven geven. Weer “iemand zijn”.

Nu lijkt die weg onpasseerbaar opgebroken te worden. Ogenschijnlijk door anderen, die de regels mee hebben. Je kan discussies gaan voeren over hoe terecht een werkgever na twee jaar ziekte zijn werknemers kan ontslaan. Technisch is het uit te leggen. Maar zo voelt het: “jij kan nu niks meer, we hebben al lang genoeg de last van je ziekte moeten dragen, nu het kan trekken we onmiddellijk de stekker eruit”. Een financieel bestuurder redeneert zo. Terecht? Ja, er is wel begrip voor op te brengen, maar het vóelt als afgedankt worden.

Teken in zo’n situatie eens uit wat je toekomst is. De periode van vechten ligt achter je, dacht je, maar de toekomst blijft vechten om te ontdekken wat je dan nog betekent: voor anderen, voor God, voor jezelf. In deze sfeer werkt de school hard: niet om je te reïntegreren, maar om alles voor elkaar te hebben, opdat ontslag kan worden aangevraagd. En je ontvangt de uitnodiging om langs te komen bij het UWV waar je de kille blik van de receptioniste ontmoet: “wij beschouwen het rijbewijs voor u niet als identiteitsdocument. Hier heeft u een brief die begint met ‘U heeft zich onvoldoende gelegitimeerd, wanneer u niet binnen een week iets beters komt brengen, kunnen wij een boete opleggen …'”.

Graag gedaan, maatschappij.

De UWV arts nam een uur de tijd en had al heel snel in de gaten dat, wanneer Carolien van zichzelf verwacht dat ze er over een half jaar weer helemaal is, ze zichzelf gevaarlijk tekort doet. Het is pijnlijk om vast te stellen dat leukemie niet alleen een paar jaar hevige strijd kost om over de ziekte heen te komen, maar je ook dwingt helemaal opnieuw te beginnen – achterlatend waar je van genoot, terwijl je zo graag verder was gegaan waar je het moest laten liggen.

Ja, de school heeft het recht aan haar kant en kan wellicht in het kader van de andere collega’s en de kinderen weinig anders dan in dit licht na 17 jaar de arbeidsbetrekking met Carolien afsluiten. De conclusie van de UWV arts maakt het heel duidelijk: de komende 2 jaar is Carolien niet aan het werk, althans, het zou nog kunnen meezitten, maar het kan ook langer duren.

Het zal jullie niet verbazen dat Carolien een paar tranen heeft laten vloeien bij de UWV arts, die daar overigens goed op reageerde. Diep van binnen wist ze natuurlijk dat dit eraan zat te komen. Toch overvalt het je, omdat er zoveel meer bij speelt en Carolien zich serieus afvraagt of ze kinderen, mensen, school missen kan. We weten en geloven vol overtuiging dat God een toekomst voor Carolien heeft weggelegd en Hij Zich ook nu prima met haar kan redden. We weten dat God Carolien rust gunt – opnieuw betekent dat echter ook dat het gaat via het uit handen geven van wie je zelf bent. Vast en zeker kunnen we later zeggen dat daar mooie dingen uit voortkwamen, maar tot het zover is, hebben we een handje nodig.

Bij het passeren van de bitse receptioniste, die misschien alleen maar zo deed omdat ze niet weet hoe leuk wij zijn, kregen we toch nog even een opvrolijker.

Een meisje liep ons al Whatsappend bijna omver, op weg naar de balie: “Ik kom de Emmenemmetjes halen van mijn collega, Suzan.” “Waren het die met nootjes, die zijn gisteren al opgehaald”, wist men aan de andere kant. “Nou, dan zou ze me toch niet hierheen gestuurd hebben, ze heeft ze echt niet”. “Monica!”, riep de receptioniste naar iemand in een duister kamertje, “weet jij waar de Emmenemmetjes van Suzan zijn”. “Die heeft ze inmiddels al op”, kwam een stem terug. “Echt niet! Ze was er gisteren niet eens, wie heeft ze dan meegenomen?”. De telefoon werd erbij gehaald: “hoi Suzan, wie heeft gisteren jouw Emmenemmetjes opgehaald …?”. Ik kon van de gezichten niet vaststellen wie wie voor de gek aan het houden was, maar bedacht dat Suzan wel moest antwoorden: “Je hebt 10 minuten de tijd om mij mijn Emmenemmetjes te bezorgen, anders behoud ik mij het recht voor je een boete op te leggen van 1 appeltaart met slagroom!”.

De één maakt zich druk om zijn toekomst en de ander om zijn Emmenemmetjes. Het is te hopen dat

1 Response

  1. Janny

    Lieve mensen…en dan word je geconfronteerd met de harde werkelijkheid en met de regels die in dit aardse leven “gelden”. Ze staan lijnrecht tegenover de regels van God!!En wat een contrast:die m&m tjes en jullie toekomst..
    Ik heb bewondering voor jullie en weet nu eigenlijk niet zo goed wat ik zeggen moet…big hugxx