Afscheid van het bekende

Het was een enerverende week.

Ik had een afspraak staan met een lieve collega maar de avond daarvoor belde mijn broer met het bericht dat er een plaatsje was voor mijn moeder in het verzorgingshuis – kleinschalig wonen. We moesten gelijk de volgende ochtend komen kijken en beslissen.

De wisseling van een kamer in de zorg beslaat 13 dagen. 6 Om uit te ruimen, 1 voor… en 6 voor ons om in te richten. Pffff. Dan gaat er ineens een sneltrein denderen die niet meer lijkt te stoppen. Slecht slapen: Nemen wij de juiste beslissing? Mogen wij überhaupt die beslissing wel nemen? Hoe vertellen we het haar? Hoe zal ze reageren? Wat moeten we allemaal doen? Welke spullen mogen en kunnen mee? Wat moeten we regelen? Wie moeten we informeren? En nog meer gedachten spoken door je hoofd.

Nu is het zaterdag. Een week later. Een week lang onrustige nachten en intensieve dagen. Met iedere dag wel een keer tranen bij mij. Maar vanochtend kwam er een leuke mail van m’n schoonzus Margreet, ze schreef:

“Ik ben vanavond een uurtje bij mam geweest. Ze zat lekker in een luie stoel voor de tv met een kop thee. Ze had het heel erg naar haar zin, ik vond haar er gelukkig uitzien. Ze zei zelf ook dat ze het er naar haar zin had. Ze moest nog wel wennen, maar wou niet naar haar andere huis terug. De tv vond ze heel erg mooi, want die is groot en ze kan de ondertiteling lezen.
Gisteravond is mam om 22:00 uur naar bed gegaan. Ze had samen met een medebewoner bingo gespeeld. Toen ze naar bed gingen hebben zij een kwartier staan kletsen op de gang. Tot de verzorging zei dat de dames nu maar eens moesten gaan slapen.
Terwijl ik daar zat kwamen er bonbons voorbij en werden er voorbereidingen getroffen voor hapjes en een advocaatje.”

Dit is een grote opluchting. Vanuit het huis waar mijn moeder nu woont, bevestigt men dat we de juiste keuze hebben gemaakt.

De afspraak met mijn lieve collega hoop ik binnenkort opnieuw te maken wanneer ik weer bijgekomen ben van deze drukte. Waar ik eerder goed kon organiseren en alles kon regelen lukt me dat nu nog voor geen meter. Daar liep ik flink tegenaan in de afgelopen week. Meer dan me lief was. Mijn hoofd werkt nog helemaal niet mee.

Er kwamen nog meer emoties bij: halverwege de week hoorde ik dat de schoolvereniging SCPO mijn ontslag gaat aanvragen, omdat ik nog niet kan re-integreren. Ik parkeerde die emoties even en wenste dat de week om was. Mijn schoonzus stelde voor dat ik niet bij de verhuizing zou zijn. Maar zo’n belangrijke stap in het leven van mijn moeder (en daarmee ook in die van mij): daar moest ik wel bij zijn. Ondertussen sprak de “oude Carolien” dat ze dat best wel aan zou kunnen.

Nu ben ik totall loss. Na de verhuizing op donderdag, waarbij ik voor mijn gevoel niet eens zoveel heb gedaan, ben ik vrijdag ver van de wereld geweest. Ik heb veel geslapen. Vandaag ging het weer iets beter, maar ik ben nog lang niet waar ik een week geleden was. Wat een impact.