Re-charging

Ik loop dik in de sjaal en met een pet op in de koude wind. De eerste zonnestralen kondigen het begin van de lente aan. Dan zie ik ze voor mij het plein over lopen. Een aantal stoere puberjongens van en jaar of dertien. Zonder jas lopen ze. De schouders wat omhoog want het is tóch eigenlijk wel kouder dan ze hadden gedacht. Tien minuten daarvoor zaten ze nog achter het raam in klas en was het heerlijk warm. Maar nu lopen ze daar in de snijdende wind. Misschien was er nog eentje die twijfelde, maar geen van de anderen trok een jas aan. En wil je er bij blijven horen dan trek je ook niet je jas aan. Dat is niet stoer.

Ze komen van een school hier in de buurt. Het is middagpauze en dan komen volledige klassen de supermarkt in om lunch te kopen. Hoezo lunchtrommel? Veel te gezond en niet stoer. Volgende week lopen ze waarschijnlijk met een niet zo’n stoere rode snotneus. Maar dat mag de pret niet drukken. Ze moeten voor de supermarkt ook nog buiten wachten want er staat een werknemer, als een politieagent, bij de deur. Er zijn op dit moment al veel jongeren binnen. Ze mogen er niet meer bij.

Voor mij is dit niet een goed moment om een winkel in te gaan. Hoewel mijn leuco’s wat gestegen zijn voel ik er niets voor om opgepropt tussen al die pubers in de supermarkt te lopen. Een paar jaar geleden dacht ik daar niet bij na maar nu weeg ik alles af. Ik probeer mezelf goed warm te houden, kruip wat dieper in de sjaal en loop het winkelcentrum in.
Na een aantal etalages en een bezoekje aan een rustige drogisterij voel ik me wat duizelig en ineens enorm moe. Moet ik wat eten? Nee, dat heb ik nog maar een klein uur geleden gedaan.

Ik sta even stil om me te herpakken maar het gevoel blijft. En dan valt het kwartje. Sinds gisteren heb ik er een derde soort antibiotica erbij. Twee soorten antibiotica gebruik ik al sinds de transplantatie. Deze derde is nodig om wat rust in de darmen terug te brengen. Alle probiotica helpt niet meer genoeg. Ik besluit om naar huis te gaan. Daar kruip ik lekker even op de bank onder de elektrische deken. Die deken heeft me al veel diensten bewezen. Even bijtanken, re-charging, en dan ben ik er weer.