Eindelijk veilig in de leuco’s

De vlag kan uit, we maken samen een vreugdedans en we zijn vooral dankbaar want de wereld gaat weer voor me open.
Tot nu toe waren mijn leucos nog steeds aan de lage kant en daardoor had ik weinig weerstand. Dus hanteerden we de regels van de arts: zieke mensen mijden en je niet begeven in drukke, volle ruimten, gebouwen, winkels enz.
In de praktijk hield dat voor mij in dat ik niet meeging naar feestjes, naar de kerk of naar drukke volle winkels. Mensen die op bezoek komen moeten goed gezond zijn voordat ze komen.

Gisteren moest ik voor controle naar het Radboud te Nijmegen.
Tóch iedere keer spannend: Gaat het goed? Want, ik voel dit en dat …
Zijn de bloedwaarden gestegen en hoe gaat het met de nieren?

En dan zegt de arts: Het ziet er goed uit. Kijk maar. Ze zijn gestegen! Eindelijk!

Het is een stille, eenzame tijd van isolatie geweest.
Ondanks al die lieve mensen welke me wél kwamen opzoeken was het zwaar en ik zou het niemand toewensen. Ik ben een mensen-mens. Altijd al geweest. Ik heb mensen om me heen nodig.

Toen ik thuiskwam na de transplantatie werd het stil in mijn leven. De mensen om je heen weten hoe het werkelijk verloopt. De ruimere kring daaromheen denkt: Ze is weer thuis uit het ziekenhuis, dus het is allemaal weer oké. Ik wist het niet van te voren maar toen ik thuis kwam na de transplantatie was de trein nog maar net aan het rollen.
Ik maakte niet meer ècht deel uit van het leven. In de eerste maanden helemaal niet. Daarna steeds iets meer, gelukkig, maar met alle voorzichtigheid.
Nu, ruim anderhalf jaar na de transplantatie mag ik weer leven!
De (kinder)vaccinaties stelt de arts nog even uit tot de komende zomer. De leuco’s zijn daarvoor nog steeds niet hoog genoeg en ook omdat het na de vaccinatie tegen de pneumokokken niet goed ging met mij.

Wat ik nu ga doen? Ik ga bezoekjes afleggen. Onze caravan is al twee jaren niet gebruikt voor vakantie dus ga ik een (schone) camping kiezen voor deze zomer. Waarschijnlijk wél eentje met privé-sanitair voor de zekerheid. Ik mag niet meer in de zon, dus het wordt Nederland of we gaan naar het Noorden: Denemarken of Noorwegen (nog even aan Eelco vertellen). De campings schijnen daar sowieso schoner te zijn dan in Zuidelijke landen. En verder zijn er diverse lieve mensen om mij heen die leuke plannen hebben voor een dagje uit. Heerlijk! Ik kan weer gaan leven! Voor de tweede keer … in de herkansing.