Zwaar bewolkt

Wat heb ik vaak gedacht en gewenst: had ik maar een gebroken been.

Iedereen zou langswaaien en- het belangrijkste- na een paar maanden zou het over zijn. Nu kreeg ik leukemie en ik wist (toen ik het hoorde) niet wat er ging gebeuren. Zou ik het overleven en hoe lang zou dit gaan duren? Mijn enige ervaring met Leukemie stamde uit mijn kindertijd. Mijn vriendin had een neef die leukemie had. Ik zie hem, in mijn herinnering, nog rondlopen met z’n kale koppie… Hij overleefde het niet. Dat maakte toen al indruk op mij maar ik was te jong om het te begrijpen.

Nu zijn we jaren verder en ook jaren van onderzoek en nieuwe behandelingsmethoden. Waar mensen met leukemie jaren geleden dood gingen, zijn er nu methoden om leukemie te overwinnen. Het is helaas niet zo dat iedereen het haalt. Ik heb dit proces negen mensen verloren waar ik maanden bij in het ziekenhuis lag. Je krijgt een band met elkaar. Je ligt bij elkaar op de zaal. Dag en nacht. Weken… maanden… je moet er met elkaar iets van maken. Wanneer het redelijk gaat heb je met elkaar een goede dag. Wanneer er één een slechte tijd heeft is het voor iedereen zwaar. Een dierbare kamergenote, die het wel overleefde, heeft nu borstkanker en moest preventief haar borsten laten verwijderen.

Ik mocht tot nu toe herstellen en ben God dankbaar voor het leven dat ik kreeg en mocht behouden. Maar waarom is het dan zo zwaarbewolkt? Het gebeurde niet ineens. Het sluipt er zo’n beetje stiekem in. Het leven lijkt op dit moment zo zinloos. Is er nog een toekomst voor mij?

Ik snap het niet en diep van binnen schaam ik me ervoor dat ik zo denk. Het is zo ondankbaar! Ik moet toch positief en blij zijn?! Ik leef tenslotte nog….

Voor de zomervakantie kwam de directie van school mij vertellen dat ze mijn ontslag gaan aanvragen. Mijn revalidatie en alles in mij was gericht op terugkeer voor de klas. Naïef? Ja, dat zeggen mensen mij nu wel vaker: “Carolien, je had toch niet gedacht dat je weer terug voor de klas zou komen?” Ja dat dacht ik wel! Het was mijn doel!
Een doel hebben geeft energie en kracht.
Ik ben in een gat gevallen. Ik vind het allemaal erg bitter. Ik voel me uitgerangeerd. De trein van mijn hoop is van de rails geraakt!

Terwijl ik dit schrijf klinkt vanaf Youtube: U bent Mijn doel… (hoe wonderlijk toch)
Ik lees veel Psalmen. David! Hij begreep het. Hij had hetzelfde gevoel, wat het ook zijn mocht. “Wees bij mij, o Heer, want ik ben bang”.
Mijn eigen wapens zijn vriendelijkheid en niet zeuren. Ik hoop van harte dat ze sterk genoeg zijn.

Mijn kind, hier spreekt Jezus. De grote zoon van David, die ooit hem de woorden gaf om jou vandaag moed in te spreken. Ook ik begrijp precies hoe je je voelt, hoe het is om alles in te moeten leveren en hoe het voelt alsof zelfs je God zijn handen van je terugtrekt. Maar zo is het niet! Ik heb mij voor je in de strijd geworpen: eeuwen geleden al en ook toen je hoorde van de leukemie. Ik heb overwonnen en met mij zal jij ook overwinnen. Voelen doet het misschien nu niet zo, maar jij bent niet afhankelijk van mensen. Mijn dragende handen laten niet los: ooit zal je weten waarom het zo moest. Hou vol, vertrouw me!

Ik wil leren kijken naar wat ik en naar wie ik ben in plaats van verlangen naar wat ik niet meer heb.