Was je boos op God?

Herstel en Balans zit erop. Een periode waarin Carolien twee keer per week op reis ging naar Sneek, is afgesloten. Ruim drie maanden heeft het geduurd, waardoor het een echt levenspatroon begon te worden. In het begin pakte Carolien alles wat nodig was de dag ervoor al in een tas en vergat een van de eerste keren toch nog bijna haar gymschoenen. Op vrijdag 6 april bleek de tas slechts een routineklus, waar alleen nog even een fris shirt in verpakt moest worden. De laatste keer: een korte dag, die getuigt van weer een stap in het herstelproces; een dag die gelijk een beetje weemoed brengt. Wat zal er nu gaan gebeuren? Wat geeft na vandaag de week meer inhoud?

Al die tijd reed ze mee met het busje van het Antonius Ziekenhuis. Ze kon opstappen in Emmeloord en hoefde bij de terugreis slechts te wachten tot de chauffeur haar op kwam halen. Er is in deze tijd een leuke band ontstaan met die chauffeurs – met de een meer dan de ander uiteraard. Laat het maar aan Carolien over: ik denk dat de nu weer alleen rijdende mannen de aanspraak wel zullen missen. Als dank voor het vervoer, kochten we donderdag nog wat leuks voor de chauffeur waar Carolien de meeste kilometers mee heeft versleten. Hij was het ook die haar voor het laatst naar huis bracht.

Zoals je dat soms hebt met een vriendenbezoek, komen de beste gesprekken tevoorschijn wanneer je juist hebt besloten dat het tijd is geworden om naar huis te gaan. Zo ook bij de laatste rit naar huis. Ineens zaten Carolien en de chauffeur te praten over dingen die ervoor zorgen dat je elkaar de volgende keer bewuster in de ogen kijkt. “Was je ook boos op God?”. De chauffeur stelde de vraag die Carolien de laatste tijd wel meer hoort. Nieuwsgierig als ik ben, vroeg ik haar wat ze antwoordde.

Carolien heeft nooit boosheid gevoeld. Ze is ervan overtuigd – en ik onderschrijf dat helemaal – dat God geen leukemie wil. Hij heeft niet voor die ziekte gezorgd; Hij zorgt voor geen enkele aandoening. Dat is eerder het werk van Gods grote tegenstander, of van de afstand die tussen mensen en God is ontstaan, of allebei. Had God het dan niet kunnen voorkomen? Jawel. Wie weet wat Hij allemaal voorkomt. Waarom moest Carolien dit dan toch doorstaan? Dat weten we niet precies; voor Carolien voelt het alsof ze een mini-stukje ervaart van wat Jezus droeg. Feit is dat God in dit hele proces juist erg dichtbij is, is geweest en zal zijn. Wij zijn niet beter dan een ander, ook niet wanneer we geloven. Dus kunnen we niet verwachten dat het ons lichamelijk anders zal vergaan dan – laat ik zeggen – de rest van de gemiddelde mensheid. Maar, we hebben wel Iemand die ons vasthoudt; door Hem kunnen we wel degelijk verwachten dat het beter gaat. Dat gebeurt overigens niet perse in het leven zoals we dat hier kennen en daarom hebben we zo onze momenten; momenten waarop we een kant op kijken waar we Gods dragende handen niet zien. Zo weten wij ons op gezette tijden geen raad – met onszelf, met het leven, zelfs met God. Maar nog zijn er Zijn handen. Die blijken niet gebonden te zijn aan wat wij voelen.

Deze Paasdagen hebben ons opnieuw herinnerd aan de prijs die Dragende Handen van God kosten. Terwijl wij er helemaal niets voor inbrengen, koos Jezus ervoor zelf alle ellende van ons mensen te dragen. Natuurlijk bezweek Hij daar aan, dat kon toch niet anders? En toch: het kwaad dat Hij van ons overnam bant God niet uit. Hij is sterker en Jezus bewees het door uit de dood op te staan, om een nieuw, schoon leven te bieden aan wie het maar wil aannemen. Wij nemen dat van Hem aan. Als Jezus besloot Zijn boosheid over de ellende niet op ons mensen te botvieren, dan willen wij op Hem niet boos worden dat Carolien leukemie is overkomen.

Toch is het raar, dat je nog ziekte kent, terwijl Jezus ermee heeft afgerekend. Of niet? Stel: Jezus rekent ermee af en vervolgens bestaat het niet meer. Degenen die van deze geweldige oplossing nog niets wisten, zouden eraan ten onder gaan. Of Jezus zou bij hen in moeten breken: iets dat niet bij Hem past. In plaats daarvan koos Hij ervoor in het midden van de tijd alvast de oplossing te realiseren. Nu krijgt iedereen de kans te kiezen: wil je bij Hem horen, leg je de toestanden in je leven bij Hem neer en kijk je in vertrouwen uit naar Zijn oplossing voor jouw situatie – of houd je Jezus buiten je leven, probeer je het zelf te redden, kijk je niet verder dan waar je de komende dagen mee te maken hebt en hoe je daar het meeste van kunt maken? Jij kiest.

Boven alles klinkt Gods liefde. Ook in de vraag of je boos op Hem bent. Wat is het daarom wezenlijk om het met elkaar over deze dingen te hebben en er dus ook een bericht op de weblog aan te besteden. Het kan zijn dat je er niks van voelt, het kan zijn dat je het ooit wel kende, maar het nu niet veel inbrengt. Het kan zijn dat je schrikt van wat je overkomt: als dit mogelijk is, wat is dan Gods weg, Zijn oplossing met jou? Al deze dingen komen Carolien en mij maar wat bekend voor. En toch: Zijn dragende handen zijn een feit. Dat we niet over de rand vallen, is wat Hij in hand heeft. Daar waar leven is: in Zijn handen, daar willen wij zijn.

Zo zien we ook de dingen die er gebeuren om Carolien weer op weg te helpen in dit leven. Ze krijgt bagage: fysiotherapeuten hebben zich in het zweet gewerkt om haar – en haar mededeelnemers aan Herstel en Balans – weer wat in evenwicht te brengen. Een heel scala aan anders genoemde therapeuten hebben het gesprek gestart: over je verwachtingen, hoe je omgaat met vermoeidheid en hoe anders je in het leven staat waarin sommigen ineens heel dichtbij en warm werden en anderen zich op een afstand hielden. We zijn al de mensen die zich zo inzetten om anderen verder te helpen, erg dankbaar. Ook de mededeelnemers van Carolien, die we alle goeds wensen in de periode van herstel welke echt niet stopt nu het programma in Sneek dat doet.

Hoe is het om nu van H&B af te zijn?
Carolien is dus voor het laatst teruggekomen van een bezoek aan Herstel en Balans. Hoe voelt het om er nu vanaf te zijn? Het vroege opstaan en moe weer thuiskomen, denkt ze niet te gaan missen. En als dat wel het geval is: ze doet mee met Nederland in beweging, ze kan in huis steppen (ik heb zelfs al 1x meegedaan), loopt er een hond die best uit wil en … nou, dat gaat wel lukken. Tijdens de afgelopen periode is haar conditie gegroeid – toch is ze er nog lang niet, Dat het gesprek over de geestelijke effecten van de (ruim) 18 maanden hiervoor eveneens nog niet kan zijn afgelopen, zal duidelijk zijn. We hopen hier ook verder mee te gaan en krijgen daarvoor psychosociale hulp vanuit oncologie – de afdeling kankerbestrijding in het UMCG.

De mensen uit de groep van Herstel en Balans, die zal Carolien wel missen. Boven alles is ze op zoek: naar een doel, naar invulling van de week die toch alweer zo snel voorbij is. Een invulling die past bij haar nog beperkte mogelijkheden. Het duurt lang, erg lang. Dit proces valt Carolien niet licht. Die Dragende Handen en jullie bijbehorende gebeden zal ze hard nodig hebben.