Uitrusten nu

Eindelijk, het is twaalf uur. Ze zullen nu toch wel klaar zijn: ik ga eens bellen. […] Niet opgenomen, nee, logisch: of ze is nog niet terug op de afdeling, of ze ligt te slapen. Het was vannacht een zware nacht geweest, waarin Carolien nauwelijks een oog dicht deed. […] Zal ik het nog eens proberen, kwart voor één, nu moeten ze toch ècht klaar zijn. […] Haar voicemail meldt me dat ze niet in de gelegenheid is om op te nemen. Als dat maar niet komt omdat er iets aan de hand is. Nee – niet zo denken. Of zouden ze haar gelijk doorgeschoven hebben naar de OK? Nee – niet zo denken! Ze is, waar dan ook, in Gods hand.

Als het een poosje niet lukt contact te krijgen, terwijl er wel “iets” aan de hand is, speelt mij dat parten. Ik kan mezelf dan wel wijsmaken dat het geen zin heeft erover in te zitten en dat er goed op Carolien gepast wordt, maar niets kan op tegen het horen van Caroliens stem. Of ze het moeilijk heeft, of ze vrolijk is: het valt al op zodra ze opneemt en hoe het ook met haar gaat, ik merk dat ik er bijna geen genoeg van krijg om naar die stem te luisteren.

Het duurde vandaag lang. Terwijl ik inmiddels wel gewend ben dan geen voorbarige conclusies te trekken, kon mijn rekenwerk de som niet meer oplossen. Begonnen om 9:25 uur en om 13:00 uur nog niet terug? Haar korte SMSje om iets over half twee vertelde dat ze weer op de afdeling was – haar te spreken krijgen lukte pas een uur later. Het bleek dat Carolien nog heerlijk profiteerde van het roesje dat ze voorafgaand aan het darmonderzoek had gekregen: waar maak je je soms druk om…

De twee onderzoeksdagen zijn geweest. Ze waren zwaar; Carolien is heel blij dat het erop zit. Bij het darmonderzoek trof men niets verkeerds aan en dat is ook goed verlopen. Ze heeft in de wachtkamer nog gezellig contact gehad met een vierjarige medepatiënte die een erg mooie pyjama aanhad. Voor kinderen heeft Carolien een speciale antenne en kennelijk kan je haar dus met allerlei kwellingen bestoken: daar verandert niets aan. Zij en het kind hadden even een leuk moment.

De belangrijkste medische ontdekking deze dagen is dus de longontsteking. Vanaf vandaag wordt een ander medicijn toegediend, in de hoop dat men direct raak schiet. Het blijft nog even spannend. Inmiddels wordt er gesproken over het uitstellen van de transplantatie, maar een definitieve keuze is nog niet gemaakt.

Vanaf vanmiddag heeft Carolien wel erg kunnen genieten van het eten. Dat was al een poos geleden voor het laatst. Verder was ze erg moe. Wat wil je: de afgelopen nacht heeft ze geen oog dichtgedaan “dankzij” het drinkspul, waar ze uiteindelijk 3,5 fles van op kreeg (van een maximum van 4, terwijl sommige verpleegkundigen zeggen dat 2 al knap is). De nacht daarvoor was die van de bloedneus. We hopen op nu een rustige nacht en weer opbouw van haar krachten.

Terwijl ik aan bed zat viel Carolien regelmatig in slaap. Haar stem horen: dat mag ook best haar rustige ademhalen zonder woorden zijn.