Tapas op T-Day

T-Day + 1 jaar is een feit. Wat hebben we er lang naar toe geleefd en tegelijk: wat is het snel gegaan. De kans dat … ach, dat zijn cijfers. Wat nu vooral de boventoon voert is dat we ontzettend dankbaar zijn voor het feit dat we deze dag – die Carolien echt als een verjaardag ervaart – samen kunnen vieren.

We zijn maar gelijk een beetje uit de band gesprongen door uit eten te gaan. Maar Carolien wist uit de tijd van haar studie aan de Fotovakschool nog een geschikte plek, die we samen opzochten. Tapas eten. Het past goed bij dit proces en het compenseert ook er ook iets van. Laat ik dat maar eens uitleggen, op deze manier heb je nog nooit je Tapas bekeken.

Het afgelopen jaar, misschien kan ik beter zeggen: sinds Carolien ziek is geworden, hebben we geen grote stappen gezet. Elke keer een klein beetje vooruit. Een lange tijd van leven bij-de-dag, daarna week-na-week en zo langzamerhand komen de maanden in zicht. De toekomstblik lijkt mede ingegeven te worden door de frequentie van het poli-bezoek. Deze kleine stapjes lijken wel een beetje op de kleine hapjes die Tapas vormen. Alles bij elkaar is het nog een hele hap. Je weet wanneer je zo’n kriel in je mond stopt niet precies wat je ervan verwachten moet – dat komt dan ook aardig overeen met de afgelopen periode. Gelukkig gedroegen bijna alle Tapas zich erg hoffelijk.

De laatste tijden had Carolien maar weinig te kiezen. Voor ze het goed en wel doorhad zat ze aan de chemo. En bij het voorgesprek over de transplantatie, werden de overlevingskansen zo in beeld gebracht, dat je geen andere oplossing dan transplantatie kon kiezen. Daarna bleek de impact van de ingreep nog veel groter te zijn, dan we hadden gedacht. Carolien werd eigenlijk alleen maar beperkter. We hebben dikwijls tegen elkaar gezegd dat het maar goed was dat we niet alles vantevoren wisten. We konden toch niets overslaan. En dat is dan weer heel anders dan in een Tapas restaurant: daar kan je laten staan wat er glibberig uitziet en kan je in een servet wegwerken wat je na een eerste hap niet meer binnen wilt hebben.

Al met al heeft een Tapas restaurant heel wat om van te genieten en wij deden het vrijdagavond dubbel. “Hoe lang is het geleden dat we zo zaten?”. De onvermijdelijke vraag. Voor zover wij het ons herinneren dat we samen in een restaurant zaten, stonden toen een kop koffie, beker chocomel en twee apfelstrudels op tafel. Carolien kon het allemaal niet op. Het was de dag waarop we hoorden dat Carolien zeer waarschijnlijk leukemie had. 21 December 2010. Een dag later zou bevestigd worden dat het waar was. Wij zaten toen niet te weten of het ooit opnieuw zou kunnen: elkaar diep in de ogen kijken, genieten van de twinkel in de ogen van de ander.

Wat een zegen en wat een wonder dat het wel kan. Samen. Na het etentje blijkt dat het voor Carolien nog lang niet vanzelf gaat: de wandeling terug naar de auto verloopt goed, maar het had niet verder moeten zijn. Het is een bijzonder moment in de tijd: dankbaar over wat er aan goede dingen is gebeurd, blij met onze donor en zijn gezin, gelukkig met elkaar. “Het jaar”, dat zo bepalend is geweest voor onze tijdbeleving, is voorbij. We stappen een nieuwe periode in.

Opnieuw staat er helemaal niets vast. Het is nog even onwezenlijk om je te bedenken dat dat feitelijk ook voor jou – lezer van dit verhaal – geldt. Laten we maar weer onze stappen gaan zetten. Genieten van de Tapas-aanpak, waarbij je kan laten liggen wat je niet aanstaat. Maar ook als dat niet lukt: we hebben opnieuw een moment om naar uit te kijken in de toekomst. Misschien eentje die dichterbij is dan we denken. Wie weet, nog geen jaar … als Jezus terugkomt. Alles in de periode waar het op deze blog over gaat, wordt gekenmerkt door de liefdevolle, dragende handen van God. Hij heeft ook de toekomst in Zijn hand. Daar zullen we naar uitkijken, omdat het in die handen zo goed toeven is. Samen, nu het kan.