Respect

Af en toe bekruipt me het gevoel dat ik toeschouwer ben van een slechte tenniswedstijd. Ik kijk naar links, de temperatuur stijgt, ik kijk naar rechts, de temperatuur zakt. Nee, stijgt, nee, zakt. De leuco’s stijgen, de leuco’s dalen. Maar helaas. Het is geen slechte tenniswedstijd. Het is de bittere werkelijkheid. De werkelijkheid die de afgelopen 24 uur tot een waar horror verhaal is geworden voor Carolien. Lieve, dappere, sterke Carolien. Hoe wonderbaarlijk doorsta je in een etmaal tijd drie  gruwelijke onderzoeken. Beschreef ik nog op een laconieke wijze Willem zijn belevenissen voor een beenmergpunctie, na Carolien haar belevenissen is dat een verhaal dat ik wel heel graag zou willen schrappen. Maar Eelco en ik hebben een duidelijke taakverdeling. Hij beschrijft het verhaal van Carolien, ik beschrijf het verhaal van Willem als donor.
Op de website staat bij de bezoekplanning voor vandaag duidelijk gemeld: ‘geen bezoek mogelijk’. Wij voelen ons geen bezoek. Wij zijn de sociale controle. Maar dit is zo’n duidelijke boodschap, dat we toch maar Eelco hebben ge-sms’t of we even om het hoekje kunnen kijken. Wanneer na een kwartiertje nog geen antwoord komt, sms’en we dat we het antwoord niet afwachten en op weg zijn naar het UMCG. Daar aangekomen zit Eelco aan het bed van een slapende Carolien. Helaas wordt ze net even wakker. Of gelukkig voor ons. Alles heeft twee kanten. We vragen of we even vijf minuutjes kunnen blijven. Carolien zegt dat tien minuutjes ook wel even kan. Carolien vertelt in geuren en kleuren haar belevenissen van de dramatische beenmergpuncties, gevolgd door het horrorverhaal van het longonderzoek. En tot slot vertelt ze nog over haar darmonderzoek. We hebben het hele verhaal al gelezen in Eelco’s laatste bericht. Maar nu zij het zelf vertelt, ben ik verontwaardigd over wat zij allemaal moet ondergaan. En tegelijkertijd zo vol bewondering voor hoe dapper ze alles doorstaat. Ze doet dit alles af met de woorden: ‘Ik heb het achter de rug. Het is voorbij’. Tijdens haar verhaal valt ze af en toe bijna in slaap. Ik voel me bezwaard dat ik daar aan haar bed zit. Ze moet slapen. En wij houden haar op. Maar we weten ook hoe belangrijk het voor Carolien is om haar verhaal te kunnen doen. Uiteindelijk blijven we een kwartiertje. Een kwartier is voor Carolien nog niet genoeg om haar verhaal te kunnen doen. Maar slaap is nu ook heel belangrijk. Dus gaan we. Blij dat we haar even hebben kunnen bezoeken. Vervuld met een diep respect voor zowel Carolien als Eelco.