Partnerdag bij Herstel en Balans

Inmiddels zijn we bijgekomen van de partnerdag Herstel en Balans. De tijd tussen dit en het vorige bericht zal jullie duidelijk maken dat het een dag van grote inspanning en veel indrukken was. Maar ook één waarop we door samen te werken een grote overwinning hebben geboekt. Eentje waar de deelnemers lekker van hebben gegeten.

24 Februari was gepland om de deelnemers aan Herstel en Balans samen met hun partner te laten aantreden voor een dag Nordic walken, iets in een gymzaal en een psycho-sociale training. Vooruitlopend op die dag had ik mijn oefening al gehad: vanuit een verborgen hoek in de garage wist ik onze Nordic stokken te vinden. Een hele kunst: als je onze opruimtactieken kent en weet dat deze stokken inmiddels een jaar of 4 geleden uit een kerstpakket ons leven in wandelden, dan zal je begrijpen dat het vinden ervan een sportieve prestatie mag heten.

We waren die 24e veel te vroeg in Sneek. Tijd genoeg om je auto een dagje aan een gratis parkeerplaats te koppelen en vervolgens een ongedacht grote afstand te lopen naar de ingang van het Antonius ziekenhuis. Daar konden we nog even uitrusten in de wachtkamer, waar Carolien inmiddels een bekende verschijning is. Toen het tijd was ontmoetten we de groep in de gymzaal. Een kopje koffie en het dagprogramma werden gedeeld, terwijl de partners eens goed bekeken werden. We gingen eerst walken – het was mooi weer, dus moesten we het er direct van nemen.

Een jaar of wat geleden zaten onze honden in het licht van de vroege lentezon vredelievend te plassen op het parkgras, tot zij wreed werden verstoord door een groep “links-rechts” roepende lieden die allemaal een te krap trainingspak voor zichzelf hadden gekocht. Ze kwamen in eendenmars de heuvel afgelopen. Elk van hen had in elke hand een stok. Onder aan de heuvel, een meter of tien van de onderbroken plasjes begon de groep vervaarlijk met de stokken in de lucht te zwaaien in wat in mijn nog niet zo wakkere ogen een indianendans leek. Zij waren hun spieren aan het losmaken en van hen leerde ik dat ze Nordic aan het walken waren.

Je begrijpt dat ik met dit beeld voor ogen het vooral de andere aanwezigen gunde om de stokken onderling te verdelen. Er waren er iets te weinig. Maar ik kon er niet aan ontkomen: één van de partners was nog stelliger dan ik. Hij werd de gids en ik zou ervaren wat Carolien ook onderging. “Ze kennen me hier toch niet”, stelde ik mezelf gerust. De colonne vertrok, stokken achter zich aanslepend. Nordic walken blijkt, wanneer je er niet bij nadenkt, best handig. Je moet die stokken vergeten, dan gaan ze vanzelf hun werk doen. Bij elke stap krijg je dan een duwtje in de rug, als je het goed doet tenminste. Als je onderweg foto’s maakt en – zoals je opgedragen was – vergeet dat je een stok in de hand hebt, ben je al snel minder geliefd. En ik me maar afvragen waarom iedereen zo verschrikt kijkt op al die platen ik heb geschoten. Ik laat ze jullie maar niet zien.

Na het gewalk en weer een kop koffie, werd het tijd om te gaan samenwerken als partners. De begeleidende fysiotherapeutes hadden een parcours uitgezet in de gymzaal, waar ze zelf veel voorpret bij hadden. We moesten een tiental oefeningen doen: samen op een dweil rondjes lopen, pingpongen tot het balletje valt, hoepelrennen en zo nog een boel van die spellen. Steeds 4 minuten en uiteraard zoveel mogelijk van wat er maar in dat spel pastte. Als team moest je het opnemen tegen de andere teams…

Op een dag als dit leer je veel. Je ervaart hoe de anderen zijn, welke groepssfeer er heerst. Het is leuk om de omgeving te zien waarover je al veel verhalen hebt gehoord. Je leert dat walken ook zonder trainingspak kan en in de middag zal je ervaren hoe spraakzaam – of niet – mensen over hun diepere gevoelens zijn.
Wat ik zeker ook geleerd heb, is dat Carolien en ik nogal gedreven zijn om hoog te kunnen scoren. “Niet meer doen dan je aankunt”, moedigde ik Carolien bij elk spel aan, “ik haal het wel in”. En vervolgens lagen we allebei op apegapen nadat alle spellen voltooid waren. Maar … we hebben gewonnen! Hoera. Het kan niet anders of de definitieve doorslag is gegeven door het spel van de ballen en de stokken. Gemiddeld werden hier 10 ballen gescoord – tel maar hoeveel wij er gehaald hebben.

’s Middags kon Carolien even uitrusten en zou ik in stiltje bij haar gaan zitten. Ze heeft echter geen tel geslapen. Het was al veel te snel tijd om naar de psycho-sociale ontmoeting te gaan. Daar werden we aan de hand van sheets stilgezet bij uitspraken van kankerpatiënten en hun partners. Hoewel wijzelf niet de indruk hadden dat de soms krasse uitspraken op de beamer bij ons passen, is het toch goed te luisteren naar de indrukken van lotgenoten. Als is het maar om erover te leren praten. Misschien is dat wel het belangrijkste.

In een proces als dit kom je vroeg of laat op het punt dat er weer wat van je wordt verwacht. De patiënt moet nu maar even minder ziek zijn; het duurt al zo lang. En de partner is weer toe aan het oude patroon. Soms verrast mij een uitspraak van Carolien – hoe diep zit een beleving soms. En dan doe ik een uitspraak die bij Carolien de wenkbrauwen laat rijzen. Het zijn wezenlijke dingen, die we zo onder woorden moeten leren te brengen, dat we elkaars gedachten echt kunnen begrijpen.

Deze ene middagsessie tipt alleen maar aan die elementen. Wij willen er meer werk van maken. Niet dat we denken dat er nu veel verstopt blijft tussen ons, maar aan de andere kant merk je dat er dreigingen zijn. Carolien die voelt alsof ze weer wat in de maatschappij moet betekenen, maar het nog niet kan. En ik die mijn werk weer induik – fijn en tegelijk: hebben we voldoende aandacht voor elkaar?

De partnerdag was goed. Hoe dan ook is het optrekken met je partner een goede zaak. Voor mij is het ook nog eens dubbel-leuk, want wie heeft nou zo’n partner als ik? Niemand toch? Ik bof maar met alles wat ze wel weer doet. Ik bof maar dat ze er is. We boffen maar, dat God een plan met ons heeft en onze diepste gedachten inhoud geeft. Wat Zijn bedoeling is, willen we vooral (opnieuw) ontdekken, omdat we het meest onszelf zijn als Zijn beeld erin doorschijnt. Dat er nog maar veel partnerdagen in Gods bijzijn mogen volgen. Dan geloof ik stellig dat het goed komt.