Ontroering

Wat ik de laatste tijd merk, is dat ik snel door kleine dingen ontroerd ben. Maandag ontvang ik voor mijn verjaardag een mooie e-card van Carolien en Eelco. ’Dat ze daar aan denken’, denk ik nog. Dinsdag brengt de postbode een prachtige kaart. Ook van Carolien en Eelco. In Carolien haar handschrift. Ze heeft daar dus persoonlijk haar energie in gestoken! De tranen schieten van ontroering in mijn ogen. Lig je zelf ernstig ziek te zijn in het ziekenhuis, bedolven onder de kaarten en dan denk je er nog aan om iemand een verjaardagskaart te sturen. Ik bestudeer de kaart met iets meer respect dan ik normaal gesproken doe. Het is een vrolijke kaart. Precies zoals past bij Carolien. Hebben jullie dat nou ook? Je weet hoe ziek Carolien is èn je weet dat ze gek is op kaarten. Dan sta je in de winkel om een kaart uit te zoeken. Best moeilijk. Want wat voor kaart stuur je naar iemand met Leukemie? Trouwens, die naam, daar zouden ze ook iets aan moeten doen. Ik stel voor: Leukisnie.
Goed, we gaan even terug naar de kaarten winkel. Vrolijke kaarten waarop allerlei dieren de meest rare fratsen uithalen, met evenzovele grappige teksten. En kaarten met bloemen en teksten die het verloop van een ziekte in het midden laten. Ik vind het altijd moeilijk. Maar gelukkig heeft Carolien mij onbewust een hint gegeven. Als we bij haar op bezoek komen, nemen we altijd even haar ‘administratie’ door. Dat kun je wel aan Willem overlaten. Hij bestudeert de uitslagen van de bloedwaarden, legt ze in chronologische volgorde (hé, waarom ontbreekt er hier één?) en leest de kaarten. Ondertussen voorziet Carolien elke kaart van een toelichting, over de persoon of over de kaart zelf. Ze is er zo blij mee! ‘Vandaag kreeg ik een hele vrolijke kaart met een hele grappige ballon erop. Zo leuk!’ En haar ogen glimmen extra van plezier. Kijk, dat zijn van die dingen die ik opsla en waar ik persoonlijk iets mee kan. Vanaf dat moment maken mijn dochter en ik er een sport van om zo grappig mogelijke kaarten voor haar te zoeken. We wisselen nu de bloemen af met een grappige kaart. Ik kan je verzekeren dat dat een stuk prettiger zoekt!
Die ontroering voel ik ook nadat ik mijn eerste verslag hier op de website heb geplaatst. Het onvoorwaardelijk vertrouwen dat ik van Eelco heb gekregen wil ik natuurlijk niet beschamen. Meteen na het plaatsen van de tekst komen de eerste reacties. Opnieuw prikken mijn ogen en heb ik een brok in mijn keel. Wat lief dat mensen reageren. Wat lief dat ze zo meeleven. En even voel ik wat Carolien en Eelco moeten voelen bij zo ontzettend veel steun: ontroering.