Nienke: “Ik ga mijn haar doneren”

“Dag Buurvrouw! Weet u wat ik ga doen? Ik laat mijn lange haren kort knippen en ga mijn haar doneren voor mensen die kaal zijn geworden door kanker zoals jij. Mijn vlecht moet 25 cm lang zijn dan kan het eraf. Maar niemand weet het nog hoor.”

Een week of vijf geleden vertelde ze het mij. Mijn buurmeisje Nienke. Door de tijd van mijn ziek-zijn heen is ze heel trouw geweest in haar aandacht naar mij toe in de vorm van mooie tekeningen, kaarten of cadeautjes welke ze ergens knutselde en dan bij mij bracht: “Kijk eens, dit is voor jou”.
Dan smelt mijn hart en kan ik ze wel plat knuffelen maar ja… of zij dat kan waarderen?
Zo herinner ik mij een paar oude tantes… nou ja iedereen heeft wel dat soort ervaringen gehad in z’n leven. Ik kom liever niet op zo’n lijstje voor.

Afgelopen donderdag ging de bel. Ik deed de deur open en daar stond ze. “Buurvrouw, ik ga vanmiddag om kwart voor vier naar de kapper. Dan gaat mijn haar eraf.”

Ik ben zo trots op haar. Het ontroert mij dat zo’n jonge meid zoiets moois doet voor een ander. Nu is het zover, haar haar is lang genoeg. Haar mooie bruine ogen stralen als aan mij vertelt dat ze het stiekem ook wel wat eng vindt. Maar het gaat wél gebeuren. En er is nog steeds niemand die het weet. Het moet een verrassing blijven. “Dan maken ze een vlecht, en dan knippen ze het er in één keer af… spannend hé?! Ik wilde je dat even vertellen buurvrouw en als ik straks terug kom dan laat ik het zien, goed? Mamma heeft net nog even foto’s gemaakt van mijn lange haar.”

Tegen de avond gaat opnieuw de bel en daar staat ze stralend: een prachtige meid met een prachtig kapsel! Van voren in soort een boblijn geknipt en vanachter helemaal opgeknipt. Daar steekt ze vrolijk de vlecht omhoog. “Die gaan we opsturen naar de stichting die pruiken maakt voor mensen die ziek zijn.”

Geweldig van haar, ik kreeg er kippenvel van. En ze ziet er zo mooi uit! Ik mocht van haar nieuwe kapsel wat foto’s maken.

foto’s: Mirjam (vooraf en bij de kapper) en Carolien (resultaat)