Met de wind in de haren door dal en berg

Mijn vader had al gezegd dat het ijdele hoop was, maar de laatste maanden vroeg ik me toch af of ik wellicht een uitzondering zou vormen in de familie en al mijn hoofdhaar zou kunnen behouden. Het ongenadige licht boven de spiegel in de hotel-badkamer, maakte echter een einde aan al mijn illusies. Alsof je vanuit een dicht dennenbos overstapt in een ruim beukenbos: bovenop mijn hoofd leek het allemaal veel dunner, met mijn door de wind achterover gewaaide haar.

Wanneer het om bossen gaat, geef ik overigens wel de voorkeur aan de beuken, zeker in deze tijd van het jaar waarin je te weinig ogen lijkt te hebben om alle kleuren in je op te kunnen nemen. Gods creativiteit om elk seizoen weer iets verrassends te brengen: wat mijn hoofdhaar betreft had Hij het bij het dichte dennenbos mogen houden. Wanneer ik in dergelijk gemijmer dreig verzeild te raken, corrigeert Carolien: geniet toch gewoon van hoe het nu is en denk niet aan morgen. Morgen: dan rijden we de bossen weer uit, terug naar huis – terug van een paar dagen eruit. En dat is op die dag dan ook weer goed. Ja, wat hebben we het toch goed. Als nu een paar kalende heren reageren dat zij eigenlijk ook niets te klagen hebben, valt morgen bovendien extra mee.

Was het je opgevallen? Een paar daagjes er tussenuit? Inderdaad: die luxe hebben Carolien en ik ons gepermitteerd. Vorig jaar beleefden we rond deze tijd ons donorstapje. Dat was al heel wat voor Carolien – sindsdien waren we nog niet ‘uit huis’ geweest. We zochten een hotel, zodat we niets extra’s hoefden te organiseren en vonden die in Berg en Dal, tegen Nijmegen aan. Daar waar de herfst op dit moment in volle glorie is, waar toch de zon schijnt en je je dankzij bergen en dalen in het buitenland waant.

Aanvankelijk toerden we in de auto rond, maar graag wilden we ook even op de fiets. Dan zie je meer, voel je je vrijer en wappert de wind zo lekker door je haren. Je moet weten dat dit nog een hele uitdaging is voor Carolien. Thuis fietst ze ook al zo nu en dan, maar dat worden geen hele tochten. Zoveel conditie heeft ze nog steeds niet. Zouden we dan dalen in en bergen op voor elkaar kunnen krijgen? Het leek mij gepast daarom te kiezen voor gehuurde elektrische fietsen: ja, meervoud, ik zou er ook mee op pad. Als Carolien haar batterij op zou raken, kon ze overstappen op die waar ik mee peddelde … – dat argument geloven jullie natuurlijk zonder twijfel. Oké, jullie je zin: dankzij dat idee zou de kans dat ík het hotel weer red ook groter zijn. Toch ook geen onbelangrijk feit.

Wat we gedaan hebben, weten we niet, maar achteraf hebben we het idee alleen maar afdalingen gehad te hebben. Echt waar. We startten met een grieslijke afdaling, die ons beloofde dat wij het aan het eind van de rit nog eens zwaar moesten gaan klimmen. Die klim kwam er echter nooit. Wie ook eens zoiets miraculeus mee wil maken: we geven je de route met plezier in ruil voor twee goed samengestelde mounchougebakjes.

Ja, want op monchoutaart zijn we dol, als ‘ie lekker gemaakt is. Carolien kan dat goed, maar in Groesbeek weten ze er ook raad mee! Toen wij een toilet en ik wat cafeïne nodig hadden, belandden we op een terras waar ze monchoutaartjes in wekpotjes voor ons hadden gemaakt. O, wat smaakte dat yummy yummy! Ik zou zeggen, maak het zelf ook eens met het goede recept.

Na de tocht was Carolien, ondanks de elektrische ondersteuning, toch wel helemaal op. We waren niet te laat naar het hotel gereden, waar ze flink bij moest komen. Ik zou haar helpen met een kopje thee – die we op onze eigen kamer konden zetten. Bij het water halen viel mij ineens op dat ik bovenop mijn schedel niet meer zo behaard ben als vroeger. Snel streek ik mijn haar wat naar voren, dan lijkt het nog wat. Jullie merken het voorlopig niet … denk ik.