Langs de zijlijn

Het is donderdagavond. ‘Zijn er nog bijzonderheden?’, vraagt Willem terwijl hij op het punt staat boodschappen te halen. Ik zit achter de laptop en ben bezig met de website. ‘Ja, Carolien krijgt wenkbrauwen.’ Verbaasd kijkt Willem mij aan. ‘Wenkbrauwen?’ ‘Ja, dat had ik gisteren al gezien. Jij niet?’ Nou snapt Willem waar ik het over heb. Maar dat bedoelt hij niet. Hij bedoelt of er nog bijzondere boodschappen moeten komen. ‘Oh, je hebt het over het gewone leven’, antwoord ik. Deze huiselijke conversatie typeert de status van ons gezin momenteel. We leven in twee werelden. Waarvan de wereld waar Carolien en Eelco zich in bevinden verweven is met ons dagelijks leven. Wat verlangt Carolien weer naar haar gewone leven. De emoties die daar bij horen, overvallen haar regelmatig. Ze gaat een lange zware weg. En vele mensen gaan met haar mee. Staan aan de zijlijn en moedigen haar aan. Door belangstelling te tonen. De vele kaarten getuigen daar van. Carolien heeft dat nodig om tegen haar ziekte te kunnen strijden. Ze put kracht uit dat sms’je: ‘Ik sta op de beurs maar moest even aan jou denken. Dus krijg je een sms’je van mij.’ En zo kan ik vele voorbeelden noemen. Nu ik dit zo opschrijf moet ik plotseling denken aan de 4Mijl van Groningen, een hardloopevenement.  Jaren geleden heb ik meegelopen, samen met 12.499 andere deelnemers. Al die deelnemers hadden toeschouwers meegenomen. Het was zwart van de mensen langs het parcours. Speciaal voor mij waren er ook een aantal mensen gekomen om mij aan te moedigen.  De 6,4 kilometers vond ik onnoemelijk zwaar. Ik putte kracht uit het feit dat er mensen aan de kant stonden die mij toejuichten. Maar ondanks dat moest ik het helemaal zelf doen. Het ene been voor het andere. Nu ik daar aan denk besef ik dat, hoe we Carolien ook aanmoedigen en steunen, we niets bij haar weg kunnen nemen, niets voor haar kunnen dragen. En toch zien we dat ze extra kracht krijgt van de mensen om haar heen.
Vanmorgen is Willem even op bezoek bij Carolien. De arts komt het blijde nieuws brengen dat Carolien vanmiddag naar huis mag. Wat geweldig nieuws. Thuis is het bij ons nu ook feeststemming. Om aan te sluiten bij de woorden van Eelco: ’Zoals het met Carolien gaat, gaat het met ons’.