Leukemie: voor, tijdens en na de behandelingen

Patiënt, naasten en de stamceldonor aan het woord
04 maart 2011

Kanjer!

‘Zooo, meneertje, kleedt u zich maar even uit en dan mag u lekker in bed onder dit laken gaan liggen.’ De gordijntjes rondom het bed zeggen nog even ‘roetsj-roetsj’ en de lieftallige verpleegkundige is weer verdwenen.  Ze laat ons beduusd achter. Volledig opgeslokt in de catacomben van het UMCG. Geen mens die ons hier ooit weer terug zal vinden. We zijn voor een beenmergpunctie terecht gekomen op de dagverpleging interne geneeskunde. Als we het een beetje goed hebben ingeschat, ligt Carolien recht boven ons. We hadden niet verwacht met een echt ziekenhuisbed in aanraking te zullen komen. Maar Willem is snel om. Voor ik er erg in heb duikt hij languit onder het laken en geniet er ook nog zichtbaar van. Ik moet de neiging onderdrukken er een foto van te maken. De verpleegkundige komt met een arts terug om hem met bed en al naar de ok te rijden. Ik mag mee en hol achter de delegatie aan. Bij de ingang van de ok staat een gereedschapswagen met daarop een accu boor en een schroevendraaier. Verschrikt roep ik uit: ‘maar dat gaan jullie toch niet gebruiken?’ De toon is gezet. Vrolijk lachend komen de arts, de verpleegkundige en ik de ok binnen, een bed vooruitduwend met een wit laken waar een even wit gezicht van Willem nog net onder uit piekt. In de hoek van de ok zit een mevrouw in een witte jas achter een klein tafeltje met allerlei schaaltjes, spuitjes en naalden. We rijden haar voorbij en parkeren Willem onder een felle lamp. Ondertussen heeft de arts een soort breinaald met een handvat in zijn hand. In een reflex valt mijn mond open en staat de schrik in mijn ogen. Snel tover ik een bemoedigende glimlach te voorschijn. Ik heb echt met Willem te doen. Wonder boven wonder zegt hij dat hij er helemaal niets van voelt. Een deel van het afgenomen beenmerg wordt aan de mevrouw in de hoek gegeven. Ze gromt tevreden en begint verwoed in het schaaltje te roeren. Dan is de arts klaar. Willem, de bink, krijgt weer praatjes. Hij wordt met zijn bed de ok uitgereden. Wij passeren nog even de mevrouw in de hoek. Het is een vreemd gezicht zoals ze daar nog steeds in dat schaaltje zit te roeren. Willem moet nog een kwartiertje op zijn rug blijven liggen. Ondertussen worden we aangenaam bezig gehouden door een verpleegkundige die wat litertjes bloed bij Willem komt tappen. De eerste sessie zit er op en we mogen ons bij een andere poli melden. Maar veel spannends gebeurt er dan niet meer. De arts heeft nog een hele vragenlijst en doet nog een algemeen lichamelijk onderzoek. Het belangrijkste blijkt toch het bloed- en beenmerg onderzoek te zijn. Als daar een virus in zit, zal Willem daar weerstand tegen opgebouwd hebben. Voor Carolien kan het echter levensbedreigend zijn. Het zal een week duren voor de uitslag bekend is. Nog even geduld hebben dus. We hebben tot slot nog een gesprek met een transplantatiecoördinator. Ze gaat er van uit dat Willem door de keuring komt en geeft alvast een hele voorraad spuitjes mee. Deze spuitjes zijn gevuld met een medicijn die de aanmaak van extra stamcellen gaat bevorderen. Op een soort speldenkussentje doet ze even voor hoe Willem moet prikken. Gelukkig hoef ik niet te oefenen. Willem gaat het helemaal zelf doen. Ik ben trots op Willem. Wat een kanjer!

3 Responses

  1. Hylco

    Beste Margreet,
    We kennen elkaar niet. Ik ben een “studiemaatje” van Carolien van de fotovakschool. De wijze waarop jij de “belevenissen” beschrijft, boeit enorm. Je beschrijft de kern van het gebeuren zo treffend en toch luchtig… top!!

  2. Sijtske

    Lieve Willem en Margreet,

    Vandaag werd ik door jullie op de hoogte gebracht van het bestaan van deze site.
    Veel verhalen van jullie heb ik nu inmiddels gelezen en ben aardig onder de indruk. Niet alleen door jullie positieve schrijfwijze maar zeker door de doorzettingsvermogen van Carolien. Het is gewoon niet voor te stellen hoe zo’n ziekte je hele leven (en van je familie en andere dierbaren) á la minute op de kop zet.
    Carolien we gaan je nu nog directer volgen want je staat “onder de favorieten”.

    Liefs, Sijtske

  3. H. Drieenhuizen

    beste Willem en Margreet
    Wat zijn we blij met jullie! Nooit gedacht dat jullie zulke heftige ervaringen op deze manier met ons zouden willen delen. We zijn er heel dankbaar voor. Met heel veel plezier lezen we al je verhalen Margreet, zo ernstig de toestand is, zo humoristisch
    breng je alles onder woorden. We willen je daar heel hartelijk voor danken. We wensen jullie alle goeds, veel sterkte bij het verwerken van de ongemakken ten behoeve van onze lieve Carolien. Hartelijke groeten Henk en Joke Drieenhuizen