Hematoloog met een gouden randje

Mijn hematoloog moest een paar weken geleden extra voor mij in actie omdat ik mijn recept was kwijt geraakt (zie mijn bericht, de verdwenen recepten). Bij de apotheek kreeg ik de volgende dag mijn medicijnen mee en dat betekende dat hij, omdat ik mijn recepten wegknoeide, een recept via de fax moest versturen. Ik voelde me als een kind in de klas die niet aan het rekenwerk kan beginnen omdat ze van alles kwijt is. De ene keer is de punt van de potlood, de andere keer is de vulpen verdwenen. Met zo’n kind heb je het als juf dan erg druk mee terwijl er eigenlijk andere dingen zijn waar je aandacht naar uit moet gaan.

Ik ben het middel Gabapentine 300 gaan gebruiken. Een middel tegen zenuwpijnen in mijn lijf. Tjonge, de eerste weken werden daardoor enerverende weken.Ik moest het gebruik langzaam opbouwen en dat deed ik volgens schema.

Wat een enorme invloed kan een pil op je lijf hebben!

Ik nam de eerste pil voor de nacht. Ik ben die nacht, anders dan alle maanden ervoor, niet meer wakker geweest. Niet omdat mijn benen iedere keer pijn deden en ook niet om naar de wc te gaan. Nee, mijn bed was niet nat hoor, mocht u dat denken. Maar het plassen was ’s morgens een pijnloze ervaring. Dat was het al jaren niet meer. Daarna ging ik douchen: na de chemo’s voelde het water altijd akelig op mijn huid en hoofd! Nu heb ik héérlijk gedoucht, het water op mijn huid deed niet meer pijn! Deze keer heb ik even niet op het waterverbruik gelet (sorry).

Maar tegenover al dit positieve stond wel iets negatiefs: Ik stond als een dronkaard te wankelen op mijn benen. Ik botste tijdens het lopen tegen muurtjes en deurposten aan en was erg blij dat ik heelhuids beneden was gekomen via de trap. En moe! Ik heb ’s middags meer dan twee uren geslapen. Daarna kwam ik opnieuw dronken en moe uit mijn bed.

Op de medicijndoos zit een sticker waarop met grote letters staat: KAN HET REACTIEVERMOGEN BEINVLOEDEN. Ik mocht een week lang niet autorijden en daarna moest het even bekeken worden. Met zo’n hoofd kon ik ook écht niet gaan rijden. Maar de vraag was: blijft dat zo?

Diezelfde dag typte ik een mailtje naar een goede vriendin. Ik had grote moeite met het vinden van de toetsen. Mijn vingers wiebelden en mijn ogen leken de andere kant op de wiebelen. Maar de aanhouder wint.

Ik dacht: Moet ik doorgaan met dit medicijn? Dit is niet best! Maar het voelt fijn en beter in mijn lijf! OK, doorgaan en even doorzetten. Er stond bijna niets op de weekplanner dus alle tijd om in de “draaimolen” van de pillen te zitten.

Na de eerste week van gebruik ging de telefoon. “Privé” stond er in de display. Het was zaterdag, dan bellen er meestal geen instanties. “Het is vast Willem, gaf Eelco aan”. Ik nam de telefoon op en riep vrolijk: “Met Carolien…” ik hoorde gelijk dat het tóch waarschijnlijk één of ander bedrijf was en zei er wat klungelig achteraan “uuh… Drieënhuizen”.
“Met G, ik wil graag weten hoe het nu met je gaat, je gebruikt nu die nieuwe medicijnen…”.

Mijn specialist, mijn hematoloog, belt mij op zaterdag om te vragen hoe het met mij gaat! Het is een arts met een gouden randje! Geweldig voelt dat! Wat betrokken!

Ondertussen gebruik ik het medicijn nu een aantal weken en het gaat best goed. De positieve punten zijn nog steeds positief! Ik ben nog steeds moe en snel slaperig. Tegen de duizeligheid moet ik 2x per dag bouillon drinken omdat de bloeddruk te laag kan worden. Mijn lijf voelt wonderlijk beter. Het neigt een beetje naar Carolien versie 1.