23 oktober 2011

Donorstapje: De Efteling

Vervolg 1 op: Voor wat hoort wat. Ben jij al Donor?

We ontmoeten elkaar donderdag in Laren. Vertrouwend op de navigatie komen we allemaal te laat op de plaats van bestemming. Hoewel ik voor de zekerheid de navigatie op een mannenstem heb ingesteld (ik ga er van uit dat alle vrouwen net zo’n gevoel voor richting hebben als ik) stuurt hij ons het bos in. Een doodlopende weg waar geen restaurant te bekennen is. De mannenstem stop ik voor straf in de middenconsole van de auto. Die wil ik voorlopig even niet meer horen. We vragen heel ouderwets de weg aan een postbode. Daarna staat ons niets meer in de weg voor een ontmoeting met de overige Donorstapje-gangers.

Het is goed om Carolien en Eelco weer eens te zien. Carolien ziet er goed uit (Eelco ook wel overigens) en straalt helemaal. Na de lunch gaan we op weg naar het hotel. Het blijkt een zéér luxe hotel te zijn. Vier kamers zijn aan het gezelschap toebedacht. De twee kinderen krijgen samen een kamer en vinden dat ongelofelijk stoer. De minibar is door hen snel gevonden. Ik had van tevoren al allerlei waarschuwingen gegeven waaronder ook een waarschuwing voor de minibar. ‘Daar moet je niet aankomen, daar moet je veel geld voor betalen.’ Eén blik op de minibar en ze zijn verkocht. ‘Oh, mam, daar kunnen wij onmogelijk van afblijven’, en verlekkerd kijken ze naar de cola en chocola. Gelukkig heeft Carolien daar over nagedacht. Ze komt snel langs om de minibar te vullen met allerlei lekkers waar ze van mogen snoepen. Wat een voorbereiding heeft dit uitje van haar gevergd. Werkelijk aan alles is gedacht.

’s Avonds eten we gezamenlijk bij de plaatselijke pizzeria. We bespreken onze verwachtingen van ons bezoek aan de Efteling. De kinderen gaan voor de avontuurlijke attracties. Ze smeken oom Eelco en oom Jan om mee te gaan in de achtbaan waarin je over de kop gaat. Oom Eelco is duidelijk. Hij wil ons meenemen naar het Sprookjesbos. Hij schetst een beeld van een rustig slenterend gezelschap die gezellig alle voorstellingen in het Sprookjesbos loopt te bekijken. Daarbij worden geanimeerd de sprookjesverhalen naverteld, voor zover we ons die nog kunnen herinneren van vroeger. Het zijn niet alleen de kinderen die hem met een verschrikte blik aankijken. We roepen allemaal in koor dat dat niet zal gaan gebeuren. We gaan het sprookjesbos mooi overslaan.

Wie af en toe eens op mijn eigen website kijkt weet dat onze zoon Jorben gek is op rolstoelen en het liefst met oude dametjes in een rolstoel aan de haal gaat. Ik kan je verzekeren dat hij er een heuse Parijs Dakar van maakt. Toen bleek dat Carolien zichzelf in een rolstoel door het park zou laten rijden, bood Jorben zich spontaan aan als chauffeur. Ik zou mij niet aan zijn chauffeurskunsten durven overgeven, maar Carolien heeft ondanks mijn waarschuwingen alle vertrouwen in haar neefje. Eelco onderneemt nog dapper een poging om haar te redden. Hij wil de rolstoel duwen, want dan kan die rugtas daar ook zo mooi aan hangen. Helaas is hij iets te lang waardoor hij niet de juiste duwhouding aan kan nemen. Er zit niets anders op dan Carolien over te leveren aan de chauffeurskunsten van iemand anders.

Jan werpt zich op als goed alternatief. Helaas krijgt hij niet de tijd om zich te bewijzen. Het vragen om excuses bij medebezoekers die onvrijwillig in aanraking komen met de rolstoel dreigt te veel van onze kostbare tijd op te slokken. Tijd die begint te dringen vanwege hoge nood bij Carolien. Nog maar net gearriveerd in het park, wil zij gelijk gebruik maken van het toilet. Geen probleem, zou je zeggen. Voorzien van 8 plattegronden, hebben wij er snel één gevonden. Op papier dan. Over het spoor rechts zou er één moeten zijn. Doordat Carolien nog steeds geen bedreven chauffeur heeft die haar daar op tijd zou weten te krijgen, grijpt Jorben zijn kans en krijgt van Carolien toestemming om met haar te gaan racen. Zo hollen wij met zijn allen in draf achter Carolien en Jorben aan, ondertussen de aanwijzingen volgend van de plattegrondlezers onder ons.

Eelco realiseert zich plotseling dat wij behoorlijk ver verwijderd raakten van het Sprookjesbos. De stelligheid waarmee wij nagenoeg unaniem zijn wens hebben afgewezen houdt hem nog steeds bezig. Wilde attracties, wat nou, Roodkapje en de grote boze wolf zijn eng genoeg. Eelco besluit in te grijpen door een listig plan ten uitvoer te brengen. Terwijl het Sprookjesbos steeds verder achter ons komt te liggen gooit hij zijn enige wapen in de strijd. Luidkeels roept hij: ‘Stop, het toilet is de ander kant op!’ Verwilderd draait de hele groep zich om en rent vervolgens de andere kant op. Pardoes het Sprookjesbos in. Waar natuurlijk geen toilet te bekennen is. Eelco stelt ons gerust door te zeggen dat er bij de uitgang van het Sprookjesbos wel een toilet móet zijn. Immers al die kinderen in het Sprookjesbos, die moeten toch kunnen plassen? Carolien, gedreven door hoge nood, spoort ons aan om zo snel mogelijk richting de uitgang te gaan en ondertussen uit te kijken naar een toilet. Het gezelschap haast zich langs de voorstellingen. Elk sprookje wordt op deskundige wijze gescand op de aanwezigheid van een toilet. Zodra duidelijk is, dat er geen toilet aanwezig is, haasten zij zich verder. Eelco en ik proberen ondertussen te genieten van de voorstellingen en verbazen ons over die vreemde schoonfamilie van ons.

Het zoeken naar een toilet blijkt dus een attractie op zich te zijn. Na een half uur zoeken hebben we er eindelijk één gevonden. Nu kunnen wij ons concentreren op de echte attracties. Droomvlucht verdient als eerste een bezoek van ons. Gewapend met een rolstoel zijn wij niet bang voor de wachttijden. Een rolstoel mag met voorrang naar binnen, begeleid door maximaal 4 personen. Succes verzekerd. Tot onze teleurstelling blijkt dat plan in theorie beter te werken dan in praktijk. Bij meerdere attracties is het niet mogelijk om met een rolstoel een aparte ingang te nemen. Wachten in de rij is voor Carolien geen optie. Met zoveel mensen is het risico op infectie veel te groot.

Carolien zet zich dapper over haar teleurstelling heen en geniet zoveel mogelijk van het genieten van andere mensen. Ik denk dat haar ritjes in de rolstoel ook al heftig genoeg zijn. Zo raakt haar chauffeur op een gegeven moment de controle over de rolstoel kwijt en voor ze het weet staat ze geparkeerd in de bosjes. Om vervolgens als opa uit de film Flodder midden op de rails van het spoorbaantje geparkeerd te worden. Met een: ‘Nou, doei!’ neemt de jonge chauffeur afscheid en laat haar daar mooi staan. Gelukkig zien wij er allemaal de humor van in en gierend van het lachen bedenken wij daar nog de Spiegelei-bordjes van opa Flodder bij. Wees maar niet bang. We hebben haar natuurlijk wel op tijd van het spoor gehaald. Carolien heeft de rest van de dag gespannen in de rolstoel doorgebracht. Handen om de hendels van de handrem, klaar om in te grijpen bij iedere stuurfout…

Lees het vervolg: Donorstapje: Bedankt!