De verdwenen recepten

Ik heb een stapeltje recepten op de tafel liggen welke ik naar de apotheek moet brengen voordat ik met mijn vriendin in een andere plaats ga winkelen.

Even later rijden we hiervoor onze woonplaats in. Het is even omrijden maar dan kunnen zij het alvast klaar maken en kan ik de pillen morgen ophalen. Ik parkeer de auto bij de apotheek, doe een graai in de tas naar… NIETS! Grrrmm… Waar zijn ze toch? Waar heb ik ze gestopt? “Misschien in een ander vakje van de tas?” roept mijn vriendin me hoopvol toe. Misschien achter in de auto? Ik doe de achterklep open. Daar heb ik alleen maar een tasje met drinken voor onderweg in gelegd. Zoeken zoeken… “Nou”, roep ik, “dan liggen ze vast nog op de tafel.” DOM! DOM! O dat chemohoofd van mij. Dan morgenochtend maar naar de apotheek.

Een dag later… Ik moet nu die medicijnen van de apotheek nu écht hebben dus de jas aan, sleutels van de auto gepakt, klaar om te vertrekken. Maar waar zijn die recepten nu? Ze lagen toch op de tafel?! Gisteravond in ieder geval wel. Maar nu niet meer. Ik weet niet meer waar ik ze heb gelaten. Heb ik al in mijn tas gestopt? Heb ik ze in de lade van de kast gedaan? In mijn jaszak? Ik zoek overal. Ook op de meest onlogische plekken. Zou Eelco ze naar de apotheek hebben gebracht? Ik ga hem maar eens bellen.

Dan loopt er een rilling over mijn rug en weet ik ineens wat er mee gebeurd moet zijn… ik heb gisteravond aan de tafel reclamefolders doorgenomen. Je weet wel, zo’n enorm pakket folders. Wel twintig stuks die in een plastic folie in je brievenbus worden geduwd. Er zitten altijd wel een paar tussen welke interessant zijn dus dan ligt bij mij de hele handel uitgebreid op de tafel. Na het doorkijken heb ik het hele pakket in één keer bij elkaar gepakt en daarna in de oud-papierlade gedaan onderin het aanrecht. Ik loop met een gerust hart naar de lade, trek die open…. LEEG!! O NEE, het zal toch niet…..!!

Ik kijk door het raam naar buiten en daar staat een vrolijk gestickerde papiercontainer aan de overkant van de weg. Ja, die is van ons. Onmiskenbaar. En hij staat … verkeerd om! Dat betekent: “ik ben leeg gemaakt door de gemeente, je mag me weer naast je huis zetten voor een nieuw vrachtje”. De paniek binnenin mij slaat toe… Mijn recepten!! Het betreft een paar herhaalrecepten tegen afstoting en antibiotica, maar ook een nieuw recept tegen mijn “magnetrongevoel” (zenuwpijn).

Hoe moet dat nu? Ondertussen heb ik Eelco aan de lijn. Die bevestigt inderdaad zijn ijver in het legen van de oud-papierlade die ochtend. “Waar heb je dat papier gelaten?” Vraag ik nog, alsof hij nu ineens die stapel toevallig in de garage had neergelegd. Maar nee, hij had netjes alles in de container geduwd en die aan de straat gezet… Alle hoop is vervlogen en ik moet met de billen bloot in een mail naar mijn arts. Met mijn oprechte excuses erbij. Daarna zit ik met het gevoel: Stel dat iemand die enge recepten vindt en ze gaat halen bij de apotheek? Niet aan denken. Het is nu vast al papierpulp (hoop ik).

Tóch stap ik tóch ongerust in de auto richting de apotheek. Daar leg ik de situatie uit. Ik vraag of ik nog actie moet ondernemen: aangifte moet doen bij de politie of zo. Het zijn ten slotte niet alledaagse medicijnen. Maar dat hoeft niet. De apotheek-mevrouw kijkt in de computer en zegt: “U had helemaal geen herhaalrecepten; u gebruikt geen medicijnen meer”.

Ik zeg: “Jawel! En de recepten liggen nu in de papiercontainer.” “Nee hoor, u heeft de laatste medicijnen in februari gehaald”, zegt ze. “Ik heb anders deze zomer nog een flinke zak meegekregen”, vertel ik. “Volgens onze computer niet”, werpt ze tegen.

Nou, ik weet wel beter. Computerfoutje misschien? En mijn specialist faxt nieuwe recepten. Het maakt niet uit wat de computer denkt. Een dag later krijg ik al de medicijnen in een paar papieren zakken mee. Weer iets voor bij het oud papier.