Leukemie: voor, tijdens en na de behandelingen

Patiënt, naasten en de stamceldonor aan het woord
19 april 2011

Bestraald

Onder de grond zat ik een poging te doen mijn aandacht af te leiden met een artikel over microben en bevolkingsgroei, maar de woorden vormden een zinloos gepruttel als van een weigerende buitenboordmotor. Een vrouw die voor alle wachtenden iets te drinken had gehaald, probeerde het vervolgens door een bekertje water over een bejaarde man te gieten, die dat helemaal niet erg vond. Maar ze kon er mijn aandacht niet mee te pakken krijgen; ik was alleen geïnteresseerd in die deur waar straks Carolien terug zou komen.

Vandaag was ik vroeger dan normaal in het UMCG gearriveerd. We wilden nog even samen zijn voordat de bestraling zou beginnen. Het was raar spannend, voor ons allebei. Carolien zat er florissant bij, heel wat vrolijker dan ik haar gisteren achterliet. Ze voelde zich niet meer misselijk en zag er veel beter uit. We konden nog fijn samen zijn en hebben genoten, gebeden en kaartjes gelezen.

Vanmorgen was de uitslag van de kweek van vrijdag bekend geworden: de contactisolatie kon er direct door opgeheven worden. Weg blauwe bakken achter haar bed, weg schorten, weg plakkaat. De overbuurvrouw heeft schuldbewust geholpen door het doosje latex handschoenen op te ruimen. Gelijk is Carolien ook weer begonnen de post rond te brengen en hield de grootste stapel voor zichzelf.

Om kwart over vier zou ze opgehaald worden, door de koeriersdienst: mannen die elk hoekje van het ziekenhuis kennen en de hele dag patiënten naar en van die hoekjes vervoeren. Ze kreeg de laatste rit toegewezen – ik zou haar wel terugbrengen. De rit leidde naar de catacomben van het UMCG, waar je niet kunt twitteren en mensen water over elkaars broek gooien. Daar verdween Carolien samen met een witte jas achter een deur, waar ik vervolgens 20 minuten lang naar bleef zitten kijken.

Achter die deur heeft Carolien twee keer standbeeld gespeeld. Ze werd nauwkeurig opgesteld op een verhoogd blok met de afmetingen van onze weegschaal in de badkamer en een hoogte van 16 cm. De bestraler stond een meter of 10 verderop. Haar opdracht: 8 minuten stokstijf blijven staan in t-shirt en onderbroek. Ze had het koud en haar voeten begonnen te branden, maar wist de radioloog toch tevreden te stellen. Ze heeft er verder niet zoveel van gevoeld – of werd ze iets warmer als het apparaat aan stond?

Met een brede glimlach kwam ze door de deuropening gereden; ik legde de microben snel op tafel en rolde haar weer naar boven: terug naar de afdeling. Aanvankelijk ging het prima: ze bestelde zelfs een bescheiden avondmaaltijd bij de smikkelwagen en werkte die vlot naar binnen. Daarna begon de ellende. De maaltijd kwam, sneller dan gemiddeld in het toilet terecht. Het is vervelend voor Carolien, maar hier hielden we rekening mee. Dan is het toch anders dan gisterenavond.

Terwijl Carolien zich opnieuw zo stilletjes als mogelijk hield, prikte ik de kaarten achter haar bed. Anders dan de vorige kuren, hebben we besloten de kaarten nu echt allemaal rond haar op te hangen. Ze zijn deze keer namelijk niet voor haar alleen, maar ook voor Willem en dat moet iedereen weten. Ze komen kleur-bij-kleur, omdat de verzameling tot gisteren vooral uit roze en paarse kaarten bestond. Nu is er wat meer variatie, zij het dat groen nog wel wat achterloopt.

Morgen is het de lang verwachte T-Day. Het beeld is ongeveer als volgt: ’s morgens wordt Willem in het dagcentrum (een verdieping lager dan waar Carolien ligt) leeggehaald. Hij moet zich om 8 uur melden, maar hoeft niet uitgeslapen te zijn, want hij kan bijna direct weer gaan liggen. Wat er allemaal gebeurt, heeft Margreet al beschreven. Zijn stamcellen worden na het aftappen gecontroleerd en behandeld; dat duurt tenminste een uur of twee. Vervolgens worden ze via infuus bij Carolien ingebracht: naar verwachting is het al ruim middag wanneer dat plaatsvindt. De cellen lopen in ongeveer een half uur in. De kans bestaat dat hetzelfde donderdag moet worden herhaald, als men woensdag nog niet voldoende cellen kon oogsten bij Willem.

Naast Carolien, zullen Willem, Margreet, de transplantatie-coördinator, alle kamergenoten en ikzelf het moment waarop het infuus bij Carolien inloopt, live bijwonen. Nog steeds voelt het spannend, omdat het erop of eronder is. We gaan door de deur – naar een nu nog onbekende toekomst. Anders dan alle andere behandelingen is er hier geen sprake van afbraak, maar van opbouw. Een gedenkwaardig moment, dat we ook zo willen beleven.

Wie met ons meebidt: bid dat God Carolien en Willem bijstaat, dat Hij het goed met hen maakt in alle opzichten. En dank met ons dat het moment van de omkeer is aangebroken.

9 Responses

  1. Steven en Jeanet

    Lieve Carolien en Eelco, Willem en Margreet,

    De dag waar we allemaal naar uitkeken is bijna voorbij.
    Steeds weer werd de site geraadpleegd… gaat het goed?
    Willem je bent een “super” broer !!
    Ons gebed is voor jullie, voor het slagen van de behandeling.
    Gods nabijheid en kracht wensen we jullie toe.

    lieve groet, Steven en Jeanet.

  2. Agnes Visser

    Hallo Carolien, Eelco, Willem en Margreet,

    Ook in Harlingen denken we de hele dag al aan jullie en kijk ik telkens even op de site of er weer nieuws is.
    We bidden voor jullie en vertrouwen erop dat God goed voor je zal zorgen Carolien.
    En Willem, petje af voor wat je gedaan hebt!

    Groeten,
    Agnes, Ewoud, Aniek en Koen Visser

  3. Mirjam de Heer

    Lieve mensen, ook wij leven mee, en ik kijk ook al voor de tigste keer… Hoe zal het gaan…. Diep respect voor de manier waarop jullie dit met zijn vieren, en Carolien en Willem in het bijzonder, ondergaan. We hopen en bidden voor een goed verloop!

    Hans, Mirjam, Sanne, Nienke en Jens

  4. Esther Kempenaar

    Lieve Carolien, Eelco, Willem em Margreet,
    Het is al de derde keer vandaag dat ik de site bekijk. Ik ben weer helemaal bij. Gelukkig gaat het tot nu toe goed! We leven en bidden met jullie mee! Op naar de uitslag over de aantallen.
    Heel veel liefs van Lisanne, Simone, Stefan, Jetze en Esther

  5. Henny Trompert

    broer en zus dicht bij elkaar,wat een rijkdom!
    wat een zegen dat Tday mogelijk is.
    we bidden mee voor deze opbouw fase.
    hier past stilte en vertrouwen op Hem!

  6. Lieve Carolien, beste Eelco, Willem en Margreet,

    Wij leven en bidden met jullie mee.
    Een regel uit een bekend versje geven wij jullie mee:

    ‘mijn lieve kind, toen jij het zo moeilijk had heb Ik jou gedragen!’

  7. Oom Nico van der Kruk (Suid Afrika)

    Ons Almagtige God en hemelse Vader het elk aspek van die behandeling en die masjiene in sy hande!