Belevenis

Wat een fantastische avond was het: de Avond van Dankbaarheid. We raken er nauwelijks over uitgepraat, met elkaar, met anderen, met onze God en nu ook weer even met jullie. We zijn blij met de grote toestroom van mensen – en van kaartjes of mailtjes gestuurd in plaats van hen die er niet bij konden zijn, maar toch van zich wilden laten horen.

Uitnodigingen
We hebben op verschillende manieren iedereen die op één of andere wijze in de afgelopen periode bij ons betrokken wilde zijn, uitgenodigd voor een ontmoeting. Een groep van mensen die heel dichtbij stond hebben we uitgenodigd om vooraf een maaltijd met ons te houden. Die groep had makkelijk veel groter kunnen zijn dan in de zaal past. Voor ons was het één Avond van Dankbaarheid, waarin de dienst het hoogtepunt zou zijn.

Voorbereiding
Onze dropneus rolt zich van de ene op de andere kant, terwijl ik opwekking 710 nog eens fluit. Haar rollen gaat een stukje makkelijker sinds eergisteren, want ze heeft nauwlettend alle voorbereidingen van Carolien in de gaten zitten houden. Daarbij zette ze een gezicht op, die als het ware alle restjes, vlees tot en met augurken, haar kant op lieten vliegen. Zo beschouwd, moet het een dag later voor haar wel het meest zwaar zijn.

Carolien heeft de verschillende salades en zalmrolletjes zelf gemaakt. Daarvoor had ze een planning opgesteld en die op de keukenkastjes geplakt. Haar manier om rust te hebben: aan alles was gedacht, als ze op het schema kon blijven zou ze ook goed op tijd klaar zijn. Met name afgelopen donderdag en vrijdag is ze, tussen haar slaapuren door, bijna constant in de keuken in de weer geweest – en ik mag wel zeggen met groot succes. Want niet alleen was het overheerlijk (zoals ik dat trouwens wel gewend ben van mijn lieve vrouw), het was ook ruim voldoende en nog eens aangevuld met allerlei extra’s voor het geval.

Het geval was echter niet aan de orde, want dankzij de geweldige inzet van Jeanet en Steven stonden ook twee grote pannen soep en een ogenschijnlijk ontelbaar aantal broodjes in de startblokken om onze trek te bestrijden.

Ontmoeting met maaltijd
Het was de bedoeling geweest dat we als eersten bij De Hoeksteen zouden zijn, maar we zijn verslagen door een echtpaar dat misschien wel de meeste kilometers heeft moeten maken om erbij te kunnen zijn. Al snel kwam iedereen binnendruppelen, het tempo zorgde voor net geen rij bij Carolien, die je met vier speciale bereknuffels kon begroeten.

Eerlijk is eerlijk, in ben blij dat sommigen zichzelf al direct met naam en toenaam aan me uitlegden, voordat ik hetzelf moest vragen. Carolien had, zoals zij het achteraf zelf stelt, gisterenavond bijna haar hele jeugd bij elkaar. Daarmee bedoelt ze vooral de nichten en vriendinnen, die ik weliswaar bewonder om de steun die ze Carolien geven, maar nog niet bij allemaal de gezicht-naam koppeling bleek te kunnen maken.

De binnenkomst van ‘ons donorgezin’, ietwat verlaat door een onverwachte file, was het startsein om soep, broodjes en even later ook salades te laten verwdijnen. Het doet me vooral deugd dat Carolien haar macaronisalade helemaal opging. Die was natuurlijk even heerlijk als de andere, maar deze gunde ik jullie toch wel het meest.

Juist toen ik zelf een schep salade op mijn bordje had gewerkt, merkte Rik het volgende op: “vaak zie je dit soort bijeenkomsten met maaltijden van familie, kennissen en vrienden bij een begrafenis, maar deze keer is het geen begrafenis, nu is het een belévenis’. Ik mocht zijn vondst overnemen bij het welkom in de dienst.

Op de tafels hadden we folders neergelegd over het worden van stamceldonor. Je weet wel, dat waar Willem voor is gegaan – eerst bij Carolien en inmiddels ook als algemeen, anonieme donor. Een aantal folders is meegegaan in een jaszak, andere gaan we opnieuw gebruiken. Stel dat je jouw exemplaar vergeten of kwijt bent, dan kan je ook terecht op de website stamceldonor.org.

Ontmoeting bij God
De ontmoeting werd veel groter, toen de dankdienst begon. We zijn blij, dankbaar en stil vanwege het aantal mensen dat is gekomen. Sommigen kwamen vanwege Carolien, anderen zullen er in de eerste plaats geweest zijn voor onze God. Zo is het goed; we waren samen en het heeft ervoor gezorgd dat we niet uitgepraat raken. Dat is wel typerend als je het over God en zijn Zoon, Jezus, hebt. Je raakt er niet over uitgepraat of -gedacht. Hij heeft zoveel kanten, dat Hij er gemakkelijk een eeuwigheid mee vult. Elk van die kanten getuigt van een onmetelijke liefde voor mensen, die het beste uit ze haalt – dat hebben wij gisterenavond ook zo ervaren.

Samen zingen, samen luisteren – naar muziek, naar woorden van God, samen bidden. Ik ben maar begonnen te zeggen dat het voor Carolien al zo lang geleden was om dat in een directe ontmoeting in de kerk te doen. Het was daarom een emotioneel moment, maar wel één waarbij je hart van binnen juicht. Behalve de fantastische inzet van een ieder, jong en oud, met de mooie klanken in muziek en woord, was er één toon die mij de hele tijd wist te raken: het zingen van Carolien naast mij. Onze dankbaarheid heeft de dimensie dat we dat zingen zullen voortzetten: voor zo lang als mogelijk in dit leven, maar ook ooit, wanneer Jezus weer teruggekomen is.

Jullie zullen begrijpen dat bij het samenstellen van deze dankdienst er wel wat dubbele gevoelens door ons heen gingen. Niet dat angst voor de toekomst vragen bij ons opriep, maar wel omdat we wisten dat in de kring van gisterenavond ook diverse mensen er niet meer zijn: mensen waar we veel van houden, maar op ons voorlopen wat betreft het passeren van de dood. We missen hen en zien hoeveel pijn dat oplevert bij de mensen die hen moesten laten gaan. Zullen wij dan een potje gaan staan handenwrijven in dank dat Carolien het er tot nu toe zo goed van heeft af mogen brengen?

Daarom was de dienst een dankdienst voor God en wat Hij allemaal aan perspectief biedt. Dat geldt zelfs voor de meest verdrietige onder ons: Hij draagt, ook als wij het niet zien. Hij biedt uitkomst, ook al ziet het nu zwart. Hij laat mensen om je heen danken, ook voor jou, wanneer jij niet aan danken kunt denken. Hij laat je nooit los om te diep te vallen, nooit.

Na zo’n dienst heb je eigenlijk geen zin om weer naar huis te gaan. Wij waren niet de enigen. Het deed ontzettend goed om mensen na afloop nog even te zien – al was het om ze alleen maar een bereknuffel van een bepaalde orde te geven.

Weer thuis
“Ben je moe?”. Ik had natuurlijk geen groter cliché op Carolien af kunnen vuren, dan deze vraag. En hoezo zou ik het idee kunnen hebben dat ze dat níet was? Gelukkig antwoordde ze eerlijk en liefdevol. Haar lichaam had het duidelijk helemaal gehad – in het kwadraat. Maar in haar hoofd was ze nog lang niet aan slapen toe. We hebben nog even heerlijk gedouched en ondertussen begonnen we de belevenis stukje-voor-stukje opnieuw te beleven.

Inmiddels in bed, na onze dank voor deze avond ook nog eens persoonlijk te hebben uitgesproken bij God, konden we al evenmin makkelijk stoppen met napraten. Dacht ik dat Carolien ondertussen wel wat zou gaan indutten, dan kwam weer de vraag of ik die-en-die ook had herkend. Nee, hij met zijn baard eraf niet echt, maar haar gelukkig wel – al moest ik wel even graven. En hoe mooi die viool had geklonken, wat vast en zeker veel nieuwe viool-leerlingen gaat opleveren. Ergens ben ik toch het draadje kwijtgeraakt en Carolien ook, want vanmorgen werden we pas om half tien wakker.

Ja, wie waren er allemaal? Vreemd, hoe nieuwsgierig je daar naar kunt zijn. Ik had nog naar de hoofdingang willen lopen, maar er was teveel te beleven voorin de kerk, waar gelukkig ook velen even langs zijn gekomen. Via twitter en de mail kregen we al reacties, waardoor we het lijstje ‘bekend-dat-ze-er-waren’ hebben kunnen uitbreiden.

Wij hebben in ieder geval aan iedere aanwezige en meeluisteraar en wie er niet bij kon zijn, maar wel bij wilde zijn, heel veel te danken. Aan iedereen die zich inzette om de avond te laten lopen zoals ‘ie liep. En boven dat alles de enige echte organisator, dankzij Wie we de Avond van Dankbaarheid konden beleven: onze God. Ja, als je nu nog niet weet dat we blij met Hem zijn …

Verwijzingen
De dienst is opgenomen, voor het geval je het (opnieuw) zou willen beleven. Klik hier voor de dienst.
Het programma heb ik ook op de website geplaatst, met bij een aantal liederen een koppeling naar Youtube, voor als je ze ook op een andere manier wilt beluisteren. Klik hier voor het programma.
Wie vragen heeft, of een reactie wil geven: dat kan onder dit bericht of anders via een mail gericht aan Carolien of mij.

En nu?
We gaan nog even nagenieten en wie weet beginnen we wel weer met een idee. Toen ik Carolien en de groep meiden – ik moet natuurlijk zeggen: dames – zag staan, leek het me dat ze veel te weinig tijd hadden om even echt lekker te kletsen. Elk van hen zou met gemak een uur of wat alleen al vol kunnen maken. Misschien moeten ze maar eens een hele dag bij elkaar zitten. Met twee uurtjes pauze voor Carolien daartussen.

Gebeden
– Dank met ons voor het mooie verloop van de Avond van Dankbaarheid en de ontmoeting met God;
– Bid met ons voor hen wiens namen ik die avond heb genoemd, aangevuld met van wie jij weet dat hij of zij ook steun nodig heeft: Wim, Hans, Harrie, Rian, Dick, Anneke, Dierik, …, …, jijzelf