Anoniem

Er lag vanochtend een brief op onze deurmat.
Met grote letters stond erop geschreven: ANONIEM
Oh, wat een spannende brief! Eén minuut hebben we ernaar gekeken en geprobeerd te raden van wie die brief afkomstig zou zijn. Zou het van die… of zou het van die… misschien daarom… of misschien om die reden…

“Het is tóch de bedoeling dat we hem openmaken”, zei Eelco tenslotte. Dus pakte ik de brievenopener en haalde er een prachtige ster uit gemaakt van strijkkralen. Een schitterend anoniem cadeau. Hartelijk bedankt daarvoor maker of maakster, ik vind de ster prachtig. Ik heb de ster voor het raam gehangen. Daar draait en schittert ‘ie nu en laat alle mooie kleuren zien. Wanneer je langsrijdt kun je hem zien hangen.

“Anoniem” is een woord welke ik de afgelopen periode best vaak heb overdacht. Ook heb ik er wel over gesproken met een aantal mensen want ik ga graag even naar Urk of naar Lemmer. Waarom? Omdat ik daar anoniem rond kan lopen. Daar ben ik niet “de Carolien die leukemie heeft gehad”. Daar ben ik alleen maar een anonieme winkelende vrouw.

Dat ik even in de anonimiteit ga heeft ook te maken met mijn energie. Die reikt nog lang niet zover als ik ooit bezat. Wanneer ik in Emmeloord drie winkels wil bezoeken en ik kom iemand tegen waar ik gezellig een praatje mee maak dan kost me dat energie. Die had ik eigenlijk nodig om de derde winkel te bezoeken. Uiteindelijk bezoek ik er nog twee. Dat is niet erg, want ik vind het heel fijn om mensen te ontmoeten en te spreken.

Soms ga ik dan tóch door en moet ik tóch nog naar die derde winkel van mezelf. Dan ga ik over m’n grens; over het rode streepje. Wat betekent dat? Ik word erg moe, mijn lijf wordt zwaar en ik kan niet veel meer hebben. Erg lastig. Op dat moment kom ik mezelf enorm tegen en verlang ik naar de oude Carolien (zonder de leukemie natuurlijk)

Maar vandaag word ik via die ster even opgetild en denk ik aan de Heer. Voor Hem kan ik nooit anoniem zijn. Hij kent mij, Hij weet hoe het écht met mij gaat, Hij weet wat er in mij leeft en wat ik nodig heb. Zomaar ineens schrijf ik een stukje op van psalm 139. Het is ook zo’n mooie intense psalm met zo’n mooie beloftes, lees hem maar eens. Ik weet daardoor dat ik met alles, ja, met alles bij Hem mag komen en dat Hij altijd voor mij zorgt.