Alles op maandag

Na de zomervakantie ben ik begonnen met sporten als vervolg op de revalidatie. Dit doe ik bij “Samen in Beweging”. Dit is opgezet door Stichting Carrefour. Het is voor mensen die “iets” hebben waardoor ze (nog) niet mee kunnen doen in de gewone sportschool. Nu heeft iedereen wel “iets” maar de ene iets meer “iets” dan de andere. Zo komen we iedere maandagmiddag met al onze verschillende “ietsen” bij elkaar en hebben een sportieve en gezellige les. We doen van alles: badminton, volleybal, basketbal en andere leuke, plezierige dingen.

Sportinstructrice Masja is een gedreven, actieve jonge meid die zeer geschikt is voor deze functie. En ze weet ook dat ze ons niet moet pushen (zoals gewoonlijk binnen de sport) maar ze vraagt tussendoor of je misschien even moet gaan zitten. Ze let goed op haar groep. Het is plezierig en ik merk dat er met mijn fanatisme niets mis is. Ook Carolien versie 2.0 wil graag winnen. Qua conditie niet ten koste van alles, maar soms wel even over de grens. En of ik tussendoor wil gaan zitten? Nee! Ik ben daar om te sporten dus… gaan met die banaan.

Na 4 weken stond de teller al op 3 (flinke) valpartijen. En aangezien ik liever geen extra aanslag op mijn leuco’s wil doen doe ik het ondertussen tóch een beetje voorzichtiger en rustiger aan (dit zullen mijn mede-sporters ontkennen).

De laatste weken ben ik écht wat rustiger aan het sporten omdat ik energie voor ’s avonds moet overhouden. Ik ben namelijk lid geworden van gospelkoor Tehilla (Tehilla betekent: loflied). Laat het koor nu juist oefenen op máándagavond. Voor mij is de maandag daardoor een zware dag. Eigenlijk is het sporten al meer dan teveel. Daarna vragen mijn hele lijf en hoofd om neer te strijken op de bank en daar vooral niet meer af te komen.

Tóch wilde ik zó graag zingen en Tehilla bezorgt mij telkens weer kippenvel dus is het een goed koor. Kijk, nu ík meezing kan ik voor júllie geen kippenvel meer beloven. Maar ik moest “auditie” doen en ik ben toegelaten. Dus érg vals kan het door mijn aanwezigheid binnen het koor niet worden. Ik geniet er van en de laatste weken doe ik overdag niet veel anders dan zingen en oefenen.

De maandag heeft voor mij daardoor een erg hoog “mensen-ontmoeten”-gehalte gekregen.
Dat is ook wel wat dubbel. Zo van: Is het veilig genoeg? Als ik maar niet besmet wordt met “iets”. Maar de boventoon blijft: héérlijk, ik lééf weer en daar geniet ik van – en daar ben ik God dankbaar voor!